De repeatknop als enige mogelijkheid

Toch is het succes van Slow Focus niet zo onverwacht als het lijkt. Het feit dat de nummers ‘Surf Solar’ en ‘Olympians’ van hun vorige album Tarot Sport gedraaid werden tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen van vorig jaar, heeft dit duo geen windeieren gelegd. Het bleek het ideale instapmoment voor nieuwe liefhebbers. Een jaar later levert het duo met Slow Focus immers hun beste album tot nu toe af.

Catchy
Als je je bedenkt welke invloeden terug te horen zijn in de muziek Fuck Buttons, is het onvoorstelbaar dat Slow Focus en eerdere albums niet verzanden in een ontoegankelijk experiment. Toegegeven, dit is geen standaard popmuziek, maar het is toch ook niet verrassend dat men besloot de voortstuwende, opzwepende beats van beide heren een plekje te geven tijdens het grootste sportevenement. Fuck Buttons brengt bevreemdende elementen samen tot een (gek genoeg) bijna catchy geheel dat de luisteraar in zijn greep houdt.

Net als de groten uit de postrock maakt Fuck Buttons muziek waarbij men alle tijd neemt om een nummer op te bouwen. Zware, repetitieve beats denderen voort terwijl noisy, krijsende melodielijnen langzaam naar een climax toewerken. Nieuwsgierigen hebben genoeg aan het openingsnummer ‘Brainfreeze’. Wie deze acht en een halve minuut zonder kleerscheuren doorkomt, kan zich waarschijnlijk onder de groep van liefhebbers scharen. Het nummer zet namelijk de toon voor een album dat beukt, schuurt en hypnotiseert.

Donker en kil
Dat Fuck Buttons beukt, schuurt en hypnotiseert is niets nieuws. De nummers op zowel Street Horrrsing (2008) als Tarot Sport (2009) waren uit hetzelfde hout gesneden en doen niet onder voor de nummers op Slow Focus. De vooruitgang van dit album ten opzichte van deze twee eerdere albums zit hem echter in de onderlinge samenhang van de nummers. Slow Focus is consequent duister en is daarmee nog meer in staat de luisteraar mee te voeren dan de voorgaande albums.

Wie na het beluisteren van ‘Brainfreeze’ nog niet overtuigd is van de donkerte en kilheid van dit album, verwijs ik graag door naar ‘Sentients’. Het is met zijn krappe zes en een halve minuut een van de kortste nummers op het album, maar dat blijkt lang genoeg te zijn om de luisteraar onder de huid te kunnen kruipen. Ook de afsluiter ‘Hidden XS’ weet met een ijzersterke opbouw de luisteraar niet los te laten. Het is precies de kracht van Fuck Buttons en de reden dat het album in eigen land opgepikt is door een groter publiek: het is zo vreemd en fascinerend tegelijk dat de repeatknop de enige mogelijkheid is.