Drie keer Nederlands

~

Frezno Falls –Morning Star

Buma/Stemra 2004
Frezno Falls is de band van Leo Gstein, die al aardig aan de weg timmerde als singer/songwriter. In die hoedanigheid stond hij al op Crossing Border en in de finale van de Grote Prijs van Nederland. Morning Star is het album dat Frezno Falls naar de top van Nederland moet stuwen. Op het eerste gehoor is het album nogal vlak, maar na een paar luisterbeurten raken we meer en meer overtuigd: er zijn wel degelijk ‘pareltjes’ te vinden. De muziek van Frezno Falls valt in de categorie stevige gitaarrock, afgewisseld met melancholische nummers die bij vlagen getergd klinken. Morning Star heeft met nummers als het prachtige Breathe, het met catchy gitaariffs doorspekte Lights Out en het zich direct in je hoofd nestelende Milo de potentie om niet in de vergetelheid te raken, maar het jammere is dat die nummers, net als de uitstekende eerste single Inside Outside, toch niet uitnodigen om de gehele cd vaak te draaien, omdat Morning Star in zijn geheel soms wat naar de saaie kant neigt. Doordat er, naast die paar echt goede nummers, toch wat minder spannende tracks op staan, is dit meer een cd die je opzet om even die paar leuke nummers te horen. (MK)

~

Planet Orange – Lollypop Barbershop

Coast to Coast 2004
Het Groningse Planet Orange werd in 1998 opgericht en al meteen timmerden ze aardig aan de weg. Het debuut Bungalow Soul werd aardig opgepikt en de eigenzinnige band wist ook live te overtuigen. Na een jaartje van hommeles is Planet Orange nu weer terug en breng Lollypop Barbershop uit. Naar eigen zeggen valt de muziek te omschrijven als stand-up rock-‘n-roll, afwisselend, improviserend en vrolijk. Dat klopt wel aardig. De band combineert Tom Waits-achtige vocalen met vrolijke, wat tegendraadse muziek – zeg maar Captain Beefheart in een erg joviale bui. De toeters en bellen, de hoempa’s en funky bassen vliegen je om de oren. Wanneer je denkt dat de euforiemachine wel erg ver doorslaat worden we getrakteerd op hallucinerende nummers als Funny Bones, of het met LSD doorspekte Glidder, waar Jim Morisson trots op zou zijn. Tjonge jonge, dit is wel een erg verassende plaat, niet gemakkelijk maar wel mooi. Ruim 60 minuten waanzinnigheid en drukte die absoluut overtuigend is. Met Lollypop Barbershop heeft Planet Orange een sterk wapen in handen om Nederland en daarbuiten te lijf te gaan. (RV)

~

Cafebar 401

Pink Records 2004
De laatste band die we hier bespreken komt uit de wereldstad Luttenberg. Hè wat? Ja, Luttenberg Overijssel. Cafebar 401 is de naam, vernoemd naar zo’n oud pruttel koffiezetapparaat dat vaak dienst weigerde maar wel de beste bakkies zette. Het klinkt nogal regionaal allemaal maar daar zit hem de verassing. Cafebar 401 heeft naast een Nederlandse platenmaatschappij ook een Amerikaanse gevonden om in het land van de mogelijkheden hun titelloze debuut aan de man te brengen. Dat is nog niet alles: voor de single I Need to Know vond frontman Tije Oortwijn vriend Taco van Loon bereid om een erg originele animatievideo te schieten die voorzichtig opgepikt is door MTV. De muziek is catchy en poppy. Er zijn duidelijk citaten naar de muzikale canon te horen, qua ritme en de afwisseling hard-zacht. Eigenlijk dat wat Soulwax zo lekker maakt, de retro in een nieuw en origineel jasje. Cafebar 401 klinkt op een zelfde manier gelikt, vandaar ook de Amerikaanse belangstelling. Verder zouden een aantal nummers zo van Johan of Daryll-Ann kunnen zijn. Cafebar 401 is dit een erg getalenteerde groep, die goed weet waar ze mee bezig zijn. Het debuut is nogal aanstekelijk en zit sterk in elkaar. Alles klinkt en loopt als een trein. Alleen mis ik nog een beetje een eigen gezicht; bijna ieder nummer zou net zo goed van een andere band kunnen zijn. (RV)