Een vos verliest wel zijn haren, maar…
De hoes van het titelloze debuutalbum van Fleet Foxes laat direct een associatie ontstaan met hoezen van bands uit het begin van de jaren zeventig, zoals Jethro Tull of Genesis. En zelfs als je de eerste tonen van het album tot je laat komen zou je nog kunnen denken met ouder werk van deze bands te maken te hebben. Maar het gaat hier toch echt om Fleet Foxes, een band van deze tijd.
Het vijftal muzikanten dat Fleet Foxes vormt heeft duidelijk zijn roots in de vroege jaren zeventig liggen. Namen zoals Crosby, Stills, Nash & Young, Beach Boys en de al eerder genoemde formaties komen in je op bij het beluisteren van dit debuutalbum. Maar tegelijkertijd merk je ook dat het een product van deze tijd is. Niet dat je daar meteen je vinger op kunt leggen, maar de productie klinkt gewoonweg moderner.
Dat Fleet Foxes geïnspireerd is door bands uit vervlogen tijden is niet vreemd gezien de uitspraak die bandlid Robin Pecknold eerder deed:
We grew up listening to the music of our parents. The Beach Boys, Simon & Garfunkel, The Zombies, Joni Mitchell, Fairport Convention, Steeleye Span, Love, Marvin Gaye, Bach, Crosby Stills & Nash, Bob Dylan, Buffalo Springfield, and every other perennial 60s band you’d expect to find in the record collections of baby boomers. (One of us is named after a Steely Dan record, for Christ’s sake…)
De combinatie van klassieke akoestische muziek met de vocale samenzang van de diverse bandleden en het gebruik van vele verschillende instrumenten, zoals gitaren, piano’s, banjo’s, mandolines en zelfs een Chinese zither zorgt voor een uniek geluid. Een geluid dat boven het maaiveld uitsteekt. Er zijn tegenwoordig wel meer bands die de akoestische, traditionele stijl van spelen weer hanteren, maar Fleet Foxes biedt net dat beetje meer. En zeker niet in de laatste plaats door de al genoemde harmonische zang.
Boers?
De muziek van Fleet Foxes verschilt echter wel degelijk van die van de eerdergenoemde, oudere bands. Waar de muziek uit de jaren zeventig vaak iets vrolijks en optimistisch uitstraalde, is Fleet Foxes somberder en ingetogener. Door de harmonische, meerstemmige zang krijgt de muziek soms zelfs een haast religieuze uitstraling. Sereen en mystiek. Hier geen ophitsende rock- of popnummers, maar langzame ingetogen songs die zo vanaf het Amerikaanse platteland lijken te komen. Muziek gemaakt door een aantal arbeiders die na een lange dag hard werken nog even op de veranda bijeenkomen om samen muziek te maken. Om te ontspannen en de stress van alledag weg te spelen.
Haldern
Fleet Foxes kreeg al lovende kritieken op hun eerder uitgebrachte ep Sun Giant, maar met dit eerste volledige album zal de band ongetwijfeld nog verder in achting stijgen bij de ‘kenners’. Belangrijker is natuurlijk dat de ‘gewone’ muziekliefhebber de band gaat waarderen. Dus als je kennis wilt maken met de muziek van deze vijf jonge mannen kun je 7 augustus even een bezoekje brengen aan Haldern (over de grens bij Nijmegen). Daar komen ze namelijk op het lokale festival hun kunsten vertonen voor alle geïnteresseerden. Het festival is uitverkocht, maar wie weet kun je bij de ingang nog een kaartje bemachtigen…