Voorprogrammastatus ontgroeid

En inderdaad, wie er 13 of 14 september bij was in de Amsterdam Arena vond ook de supportact op z’n minst bovengemiddeld goed. Ga d’r maar aan staan! Het voorprogramma van het grote The Police! Een opdracht waar vele bands best moeite mee zouden hebben. Want zeg nu zelf; je mag avond na avond openen voor zo’n wereldact, dan móet je wel kriebels hebben, toch? Welnu, daar was bij Fiction Plane verrekte weinig van te merken. Als ware rocksterren domineerden ze het immense Amsterdamse podium: rennen, springen, van torenhoge versterkers jumpen, het publiek bespelen en als nietig drietal toch een gigantisch overwicht hebben ten overstaande van zo’n slordige 45.000 toehoorders. Ik kan niet anders zeggen dan dat deze ongepolijste rockshow indruk bij mij maakte.

Hoe dat kan? Wellicht omdat die tour met The Police al een aantal maanden onderweg was en dat de band inmiddels perfect op elkaar ingespeeld was? Wellicht omdat die eerder genoemde single in Nederland in ieder geval al een geramde en gebeitelde dikke hit was? Zanger/bassist Joe Sumner (en jaja, daar is ‘tie weer: inderdaad de zoon van Sting), gitarist Seton Daunt en drummer Pete Wilhoit speelden gewoon erg overtuigend in De Arena. En eerlijk is eerlijk, dat doen ze ook op hun tweede album, al maakte het live-optreden meer indruk op me. Left Side of the Brain laat niettemin een lekker toegankelijk geproduceerd rockgeluid horen, met heerlijk meezingbare refreintjes (It’s a Lie, Anyone en natuurlijk Two Sisters). Af en toe wordt het wat moeilijker; bijvoorbeeld bij het nummer Left Side of the Brain dat gedragen wordt door een wat complexer drumritme dat af en toe lekker eigenwijs uit de pas lijkt te lopen.

Ongepolijste live-gevoel
Toch steekt dat ongepolijste livegevoel waar ik het over had op dit studioalbum her en der zeker de kop op. Het bovengenoemde nummer Left Side of the Brain lijkt door de vele wisselingen veel langer te duren dan de iets-minder-dan-3-minuten-hap-slik-weg-instant-hits. In datzelfde nummer ook, lijken de muzikanten zich heerlijk uit te leven. Daunt imiteert hier The Edge, en doet elders niet onder voor ‘ome’ Andy Summers. Dat uitleefgevoel geldt ook voor Death Machine: vermeldenswaardig is hier wederom het lekkere solowerk van de gitarist en de retegoede drumfills van Wilhoit. Running The Country en Presuppose hebben eveneens dat dwarse live-gevoel. In diverse interviews schermt de band er mee dat ze bij hun nummers niet altijd voor de gemakkelijkste weg hebben gekozen, niet altijd voor de veilige Top 40-denkwijze. Als je deze nummers meerdere malen beluistert, dan heeft de band gewoon een punt. Drink is een mooie ballade, en Fake Light From the Sun lijkt qua spel het meest op een The Police-compositie. Even een vermeldenswaardig punt: de band was voorheen een kwartet. Ene meneer Dan Brown is er uitgestapt om meer tijd aan z’n familie te besteden. Hij schreef niettemin wel mee aan het gros van de nummers.

Afrondend? Alle elf songs zijn goed. Kopen dus, dat album? Ja hoor, niets mis mee. Er zijn veel mensen die er een groot plezier aan zullen beleven. Maar dan voeg ik er wel meteen aan toe: de ware aard van deze band geldt toch tijdens een live-optreden! Kom 19 december dus naar Tivoli of 20 december naar Paradiso, want aan die rockshow val je je sowieso geen buil. Fiction Plane is de voorprogrammastatus namelijk allang ontgroeid.