De donderdag - Eurosonic 2003

Johan

een van de beste Nederlandse bands en is een optreden van hen altijd goed en leuk. Zo ook dit maal, hoewel de band niet vol enthousiasme en overtuiging op het podium stond. Kon dus beter, maar was zeker de moeite waard. Het is trouwens wel te hopen dat Johan ons ditmaal minder lang op een nieuwe plaat laat wachten dan vorige keer, want Pergola kennen we zo onderhand ook al uit ons hoofd.

Griekse galmbak

Na Johan zou op de bovenverdieping van het Grand Theatre Neko Case & her boyfriends spelen, een aardig bandje dat we nog kennen uit het voorprogramma van Calexico. Er waren echter enkele problemen bij Neko of een vriendje, waardoor Schneider TM haar mocht vervangen. Tijdens de set van deze drie Duitsers leek de zaal omgetoverd in een laboratorium: de heren waren gekleed in witte stofjassen en stonden opgesteld achter tafels en kasten met apparatuur. De organische klanken deden het goed bij het publiek, helemaal toen één van de heren een soort Griekse gitaar tevoorschijn haalde en daar met behulp van flink veel effectpedalen en galmbakken een heerlijk sprookjesachtig geluid uit toverde. Zeker de moeite waard dus.

Duits geweld

Ondertussen speelde Caesar in de disco van het News Cafe. Op CD heeft Caesar me nooit echt kunnen boeien, maar live leek het me wel de moeite waard. Dat bleek echter een ernstige misrekening; de band kon zowel mij als de rest van de bomvolle disco niet beroeren, waardoor het gepraat de muziek overstemde. Dan maar weer door de kou naar Jazzcafé de Spiegel. Het programmaboekje vertelde mij over een Noord-Duitse sensatie die muzikaal gezien als een kruising tussen Muse, Pearl Jam en The Doors te omschrijven is. The Doors konden we tijdens dit optreden van Pinkostar eerlijk gezegd niet terug vinden, of het moet in het uiterlijk van de zanger hebben gelegen. Een sensatie is de band ook zeker niet, maar lekkere rock maken ze wel. Minpuntje is dat de Duitsers nog niet voldoende goede nummers hebben om een heel optreden te boeien, maar ze deden goed hun best.

An Pierlé

Terwijl Jan Auke bij Duits geweld zat, bekeek Melson zoetigheid uit België. An Pierlé, als gewoonlijk op haar skippybal, maakte met haar muziek in de lijn van Tori en Alanis weinig indruk, maar ze wond het publiek moeiteloos om haar vinger met haar ontwapenende accent in de praatjes tussen de nummers door. Wellicht is een iets intiemere zaal dan het Grand Theatre volgende keer aan te raden voor haar niet al te harde liedjes.

Moddervet

Vervolgens ging Melson door naar zijn hoogtepunt van de donderdagavond: Spoiler, hardrockers uit Utrecht. De band is in eigen land nog onbekend (en moest het daarom doen met een plekje in de Vindicat-kelder), maar schijnt in Engeland een stuk populairder te zijn. En terecht, want de moddervette seventies rock ging er bij de aanwezigen in als koek en afsluiter Electrifying (een geweldige cover van You’re The One That I Want uit Grease) zorgde voor het vlammende hoogtepunt. Spoiler verdient het om heel bekend te worden. Je kunt ze steunen in hun Pinkpop-campagne op spoiler.nl.

Mislukte Radiohead-kloon

Jan Auke ging na Pinkostar door naar Audiotransparant in De Troubadour. Deze Groningse band maakt dromerige pop in de traditie van Radiohead en Sigur Ros. Het publiek, dat de band merendeels kende, was bijzonder enthousiast, maar het leek ons meer een mislukte Radiohead-kloon, die niet veel verder komt dan de rustige en saaie kant van de Britten.

Videorecorders

Het uit Eindhoven afkomstige 35007 maakte met Liquid één van de beste (en meest genegeerde) Nederlandse platen van 2002. De epische instrumentale stukken kwamen goed tot zijn recht in de betonnen kelder van het Vindicatgebouw, maar de band wist de spanning niet tot het einde vol te houden. Daarvoor dreunden de riffs net iets te lang en te eentonig. Maar de sfeer was prima, mede dankzij de meegebrachte VJ die op een kratje zijn twee videorecorders bediende en voor de juiste visuele ondersteuning zorgde.

Geslaagd

De afsluiter van de donderdag was een groot succes: het Belgische Nostoc gaf in de disco van het News Cafe een geweldig optreden. Nostoc maakt een bijzondere kruising tussen Nick Cave aan de ene kant en zigeuner, klezmer en latinmuziek aan de andere. Het publiek danste vrolijk op de bijzondere klanken dat het gezelschap ten gehore bracht en de band zelf had er ook duidelijk plezier in. Nostoc is de enige band die we een toegift hebben zien geven: ze speelden minimaal een kwartier langer dan gepland. Zeker een geslaagde afsluiter.

Waar op donderdag het aantal zalen (en dus ook het aantal bands) beperkt was, en de keuze redelijk eenvoudig, bood de vrijdag een overvloed aan zalen, bands en mogelijkheden. We wilden onze avond beginnen met de Raveonettes in Vera, maar daar bleken opeens de te bekijken. Kijken naar zangeres Carol van Dijk is sowieso leuk, maar met een nieuwe plaat in aantocht mocht Bettie Serveert uiteraard niet missen in ons programma. Jammer genoeg hebben we het eerste stuk optreden gemist door de drukte, maar de nummers die we weel meekregen waren veelbelovend. Gitaren spelen binnen Bettie Serveert nog altijd een belangrijke rol, waardoor nummers al rockend heerlijk gerekt kunnen worden. Log 22, de nieuwe cd die in maart uitkomt, belooft een groot succes te worden, waarin Carols zang op uiterst succesvolle wijze gecombineerd wordt met heerlijke gitaarexplosies. Volgend jaar wil ik Bettie Serveert dan ook weer zien op Noorderslag.

Hongaarse underground

In de originele planning stonden na Bettie Serveert de Deense Superheroes op het programma, maar die waren dus naar voren geschoven, waardoor we even in een gat vielen. Dat gat wilden we opvullen met Slovo, het nieuwste project van ex-Faithless lid Dave Randall, maar gezien de lange rij voor het Grand Theatre hadden meerdere bezoekers dat plan opgevat. Doorgaan naar Vera bleek om dezelfde reden ook geen optie, dus belandden we uiteindelijk in de Muziekschool, waar het programmaboekje ons het beste van de Hongaarse rock-underground beloofde. Nyers dus, wat zoveel betekent als rauw, eerlijk, onbehouwen. Een ding werd al vrij snel duidelijk: Nyers mag wel underground blijven. De band heeft vrijwel geen enkel nummer gespeeld dat enigszins de moeite waard is. Alleen de twee achtergrondzangeressen en de violiste waren erg leuk. Met de meest belachelijke dansjes die nooit synchroon gingen wisten zij een vrolijke noot in het geheel te brengen. Wat mij betreft mag Nyers dus wel opgeheven worden, als de drie meisjes maar solo doorgaan.

Roots & grappen en grollen

Gelukkig was de volgende band wél de moeite waard. De Duitse Patrice bracht in het Grand Theatre met zijn band een geweldig optreden, dat door het gehele publiek enthousiast ontvangen werd. Lang geleden was Patrice een hiphopper, maar hij heeft zich ontwikkeld in de richting van de rootsmuziek. Met zijn gigantische band maakt hij tegenwoordig reggae-georiënteerde muziek. Patrice staat als echte leider van de band op het podium en maakt, naar het schijnt, van ieder optreden een feest. Op Eurosonic gaven de heren in ieder geval een bijzonder goede show. Zeker een naam om te onthouden als je van rootsmuziek houdt.

Mo’ Jones

Onze afsluiter van de vrijdag was het Nederlandse Mo’ Jones in cafe Koster. Muzikaal gezien brengt Mo’ goede nummers, maar de presentatie is sloeg vrijdagnacht niet goed aan. Het publiek wilde zijn muziek horen en liet de grappen en grollen een beetje langs zich heen gaan. Dat het optreden geen onverdeeld succes was bleek ook wel uit het feit dat de bezoekers ondanks de aanmoedigingen van de presentator niet hard genoeg klapten en joelden om de band terug te laten komen. Toch zou ik Mo’ Jones graag nog een keer zien, maar dan niet op een festival maar tijdens een optreden van hemzelf.

Risico tot overkill

Al met al brachten de twee Eurosonic dagen een ongekende hoeveelheid aan muziek naar Groningen waar wij slechts een beperkt gedeelte van konden zien. Voor een gedeelte kozen we voor zekere successen als Bettie Serveert en Johan, maar ook gokjes als Pinkostar en Audiotransparant ontliepen we niet. Noorderslag en Eurosonic uitbreiden tot een driedaags festival is een gok dat het risico tot overkill met zich meebrengt, wat aan het einde van de vrijdag ook al wel bleek bij Mo’ Jones. Voordeel is wel dat de donderdag een rustige dag in het bandjes-geweld was. Door het geringere aanbod en de kleinere hoeveelheid bezoekers was de keuze eenvoudiger te bepalen.
Dit jaar was een voorproefje op wat komende jaren met Eurosonic en Noorderslag gaat gebeuren; het is te hopen dat de organisatie haar hand niet overspeelt en van de donderdag eenzelfde dag als de vrijdag maakt.