Britse zangeres maakt onbezorgde popliedjes

In haar hit ‘Pack Up’ zingt Doolittle: ‘I don’t care what the people may say about me.‘ Dat klinkt niet erg geloofwaardig uit de mond van iemand die vooral lijkt te willen behagen. Dat blijkt als clichés in Bitterzoet voorbij komen: ‘Amsterdam is fantastisch’ en het publiek is ’the best audience’ die Doolittle ooit heeft meegemaakt. ‘You guys are amazing’.

In een uitverkocht Bitterzoet geeft de Britse Eliza Doolittle vanavond haar eerste echte gig in Amsterdam. Eerder trad ze op in Paradiso, maar dat was een showcase. De zangeres opent het concert met ‘I Miss You’, dat meteen de toon zet met zijn levendige opgewektheid. De hit ‘Skinny Genes’ krijgt begeleiding van onder andere ukulele; het verhoogt alleen maar het huppelgehalte, nog eens versterkt door het gefluit in het refrein. De bandleden hebben uniform een streepjesoverhemd met strik aan, Doolittle zelf draagt een korte spijkerbroek met een bloemrijk topje en gympen, belangrijk om te vermelden bij dit soort concerten.

Gevoileerd

Doolittle heeft een hese, onvaste stem die alle kanten opschiet. Zij brengt een wat kirrend geluid voort, wat nogal kinderlijk aandoet. Ze zou baat hebben bij een goede logopedist of stemcoach. De zangeres en songschrijver speelt vooral eigen werk, dat is zeker een verdienste, en ook covers. ‘Lovely Day’ van Bill Withers doet echter vooral naar het origineel verlangen. De nummers van Doolittles debuut klinken zeker zo goed als op de plaat, zoals het springerige ‘Rollerblades’. De zangeres brengt in haar optreden wat meer diepgang door het voordragen van ballads en ook door het  spelen van een mooi klein gehouden duet met de gitarist. Het publiek komt evenwel vooral voor de snellere songs.

Doolittle wil haar performance kennelijk een jazzy touch geven, met het gebruiken van een jazzgitaar en contrabas in haar band. Toch is haar sound voornamelijk poppy, met zijn zomerse vrolijkheid. De nummers stralen een oppervlakkige niets-aan-de-handmentaliteit uit. Diepere lagen van de ziel blijven onberoerd. Dat is allemaal zeer bevorderlijk voor een goed humeur, want het jeugdig enthousiasme van de zangeres werkt aanstekelijk. De band speelt overigens onberispelijk, met opmerkelijke rollen voor de gitarist en de toetsenist, die ook af en toe viool speelt.

Op is op
Er zijn twee toegiften. De eerste is een blues, die niet bepaald kan overtuigen. Het tweede is ‘Mr Medicine’, waarin ze zich volledig afhankelijk opstelt: ‘Oh, Mr. Medicine, I will take anything. What do you recommend?’ Na precies een uur zit het optreden erop, meer materiaal is er niet. ‘I have only one CD out’, roept de zangeres. Het publiek is nou ook weer niet zó enthousiast dat het per se meer wil, het applaus verstomt snel. Dat komt ook doordat eigenlijk alleen de vlottere nummers echt kunnen bekoren.

De onbevangen liedjes zijn wel van een besmettelijke aard, ze nemen onherroepelijk een breinpositie bij de luisteraar in. Daarmee heeft Doolittle zeker een markt te pakken, en een hele grote ook. Doolittle lijkt het voornamelijk van hits te moeten hebben. Die schrijft ze dan ook royaal met vaardige hand. Live komen ze goed uit de verf, maar de stem van de zangeres is een teer punt. Dat zal de vele tienermeisjes die op haar werk afkomen een zorg zijn. Die letten vooral op een lekker koppie en een leuk deuntje, en dan zit je bij Doolittle goed.