Bloedeloze popplaat
De Dixie Chicks zijn niet meer wat ze vier jaar geleden waren, op het toppunt van hun roem, tijdens een ellenlange tournee (magnifiek geregistreerd op de veelzeggende cd en dvd Top of the World). Ze waren de best verkopende vrouwenband uit de geschiedenis. Amerika (en een deel van Europa) lag aan hun voeten: de virtuoze meiden omringden zich met topmusici en speelden op de meest verfrissende manier de beste countrypop die denkbaar was.
Anno 2006 zijn de Chicks geen chicks meer: als we hun nieuwe look (zie hoesfoto) mogen geloven zijn het volwassen grote-stadsvrouwen geworden, ouder, wijzer, rijker en zakelijker. Vandaar ook dat de nieuwe plaat louter eigen materiaal bevat. De Chicks bewezen al op hun vorige twee albums dat ze uitstekende songs kunnen schrijven (Sin Wagon en Tortured, Tangled Hearts bijvoorbeeld), ook al zijn hun grootste hits en beste nummers naar goed countrygebruik altijd covers geweest.
~
Lui
Ze kregen hulp bij het schrijven door mensen als Sheryl Crow, Dan Wilson en leden van de Jayhawks en Tom Petty’s Heartbreakers, die ook meespelen. Hun invloed is wellicht dodelijk geweest: de luie lichtgewichtpop van deze artiesten staat in zo’n schril contrast met de ooit zo strijdbare Dixie Chicks dat de combinatie een halfbakken, nietszeggende reeks bloedeloze popcomposities oplevert. Zelfs de handvol van de dertien nummers op het album die de moeite waard zijn, zijn leunstoelcomposities: Easy Silence en de single Not Ready to Make Nice hebben een goede zangmelodie, die Natalie Maines als vanouds met overtuigende overgave uitbuit, maar het blijven loze liedjes, die de luisteraar er alleen maar aan herinneren dat de Chicks tot zoveel meer in staat zijn.
Vitaliteit
Een ander probleem is dat producer Rick Rubin het geheel professioneel heeft gladgestreken: het album bevat geen enkele verrassende wending, geen uitschieters. Taking the Long Way is zo sober gestroomlijnd dat niets blijft hangen. Pogingen tot variatie (een countryrockriff in Lubbock or Leave It, gospel in afsluiter I Hope) zijn halfslachtig; wat een ontroerend slaapliedje had moeten zijn (Lullaby) is een niemendalletje. Een muzikale koerswijziging is altijd prijzenswaardig, maar als een voorheen zo ijzersterke band er al zijn vitaliteit mee verliest, is de teleurstelling gigantisch en onvermijdelijk.
