Satans bezoek aan Zweden

“We are sorry to announce that in a few generations nobody will remember you; it will be as if you had never existed”. Zo luidt het motto van Deltahead. Desondanks is de band haar eigen muzikale wortels niet vergeten. De muziek is namelijk, zoals uit de naam van de band al spreekt, geïnspireerd door de bluesmuziek die onstond in de Amerikaanse Mississippi Delta.

De ongekroonde koning van de zogenaamde Deltablues was Robert Johnson, die in 1938 werd vergiftigd door een kroegbaas wiens vrouw hij aan de haak had geslagen. De hedonistische Johnson verkocht volgens de legende zijn ziel aan de duivel, die hem in ruil daarvoor gitaar leerde spelen en hem het strottenhoofd van een jankende hellehond gaf.

“Why don’t we all get down on our knees to pray?”

En verdomd: het lijkt alsof Satan nu een bezoekje heeft gebracht aan Zweden. David Tallroth en Benjamin Quigley gaan een ongemeen intense flirt aan met de erfenis van de Deltablues. Zinnen als “Why don’t we all get down on our knees to pray?” kunnen dan ook niet onoprechter klinken dan uit hun mond. De nummers zijn vaak gebouwd rond een pakkende one-liner met nonsense als “Listen to what I say, Don’t move to Finland”, “This piece of machinery is out of order” of lekker puberaal: “I take your money, and I fuck you in the …”.

Het is een plaat vol onrust, zwoegende gitaren en luidkeels gedeclameerde passie die je dezelfde knikkende knieën bezorgd als de oorspronkelijke Delta-blues. Alleen dan nu in een eigentijds en Europese jasje. Je proeft de verwantschap met een Nederlandse tegenhanger als Stuurbaard Bakkebaard. Deltahead ademt een aanstekelijke muzikale vrijheid die live ook zeer de moeite waard moet zijn.