Onderweg

In een kringloopwinkel in de VS vond Duende Ariza een klein gebedenboekje. In het boekje stond een naam en er lag een in memoriam in van de eigenaresse. Een gevoelige snaar was geraakt en een idee voor een nieuw album was geboren.

Death Letters’ vorige album, Post-Historic, maakte indruk en had een lange adem. Hoewel de tour al in 2011 op SXSW begon, kwam het album pas in mei 2012 uit. In september van dat jaar werd het overgenomen door een label in het Verenigd Koninkrijk, waardoor de levensduur nog wat verlengd werd. Al die tijd broeide er al een nieuw album in de hoofden van Duende Ariza Lora en Victor Brandt.

Een lange voorgeschiedenis

foto:Courtney Chavenel

Duende liep in maart 2011 in een kringloopwinkel in Austin, Texas. Daar vond hij een klein Book of Common Prayers. De naam van de eigenaresse, Orlene Adams Hill, en haar in memoriam waren allebei terug te vinden in het boekje. Duende was dermate onder de indruk van het overlijdensbericht dat het boekje hem niet meer losliet. Common Prayers is een (soort van) thema-album, opgedragen aan de eigenaresse van het kleine boekje.

Dat Duende onder de indruk was van de schoonheid van het overlijdensbericht is terug te horen op het album. Het is een verzameling geworden van gevoelige, emotionele liedjes. Vooral berusting en verdriet zijn terug te horen, hoewel er een paar wat bozere liedjes tussen staan. Nou ja, bozer… Koppiger is misschien een beter woord.

Groeien
Luisterend naar Common Prayers is het niet vreemd dat Post-Historic zo lang mee kon draaien. Het is wellicht niet het meest toegankelijke album, maar wel een album dat groeit. In eerste instantie lijkt het album een beetje uit balans. Er is een wankel evenwicht tussen verschillende sferen en emoties. Toch klopt het als geheel, als je er de tijd voor neemt en niet na één keer luisteren al conclusies trekt. Iedere luisterbeurt levert weer wat op, net zoals Death Letters groeit met ieder album.

Death Letters speelt met overtuiging en passie. Dat dit terug te horen is op het album spreekt voor hun muzikale talent. Het geeft ook aan dat ze op een podium pas helemaal tot hun recht komen, voorlopig tenminste. Als de band zich blijft ontwikkelen zoals ze dat tot nu toe hebben gedaan staan er nog vele mooie albums in het verschiet, waarschijnlijk ook nog wel een klassieker of twee. Common Prayers is dat nog niet, maar wel een belofte voor de toekomst.