David Gray

Gray is er de man niet naar een knaller van een feestplaat te maken, daarvoor is hij een te serieus muzikant en staat hij te ernstig in het leven. Toch word je als luisteraar wel degelijk blij van zijn muziek, juist omdat de combinatie van mooi gearrangeerde liedjes met de schurende stem van de Engelse zanger zo kloppen.

De opener van Draw the Line, ‘Fugitive’, heeft hier en daar epische trekjes, vooral tijdens het refrein. Gray gaat los op de piano, de elektrische gitaren scheuren mee terwijl Gray zingt ‘If only for a second I see it twinkling in your eye, the world that you’re forsaking is surely more than just a lie, it’s alle there for the taking and you don’t need to justify, gotta try’. David Gray met een boodschap, ook dat is deel van zijn hervonden zelfvertrouwen. Het prachtige nummer zet de toon voor de rest van de cd. Het titelnummer ‘Draw the Line’ is een oproep om de overvloed aan informatie in deze dolgedraaide wereld te stoppen door een grens te trekken. ‘Zelfs de fucking stem van de radio probeert ons dingen aan te smeren die we helemaal niet nodig hebben. Wanneer is het genoeg?’ vroeg Gray zich onlangs af in een interview. Zoals gezegd, in zijn muziek geen ruimte voor een ongecompliceerde polonaise. Maar toch klinkt Draw the Line uitbundig en allesbehalve deprimerend.

Beroemdheid

Na de sombere albums uit de beginjaren, zoals Flesh, en de elektronische uitstapjes met producer Marius de Vries op zijn vorige plaat Life in Slow Motion luidt Draw the Line een posttherapeutische periode in. In feite zette het ‘verval’ al in na White Ladder in 2000, waarmee Gray internationaal doorbrak – het nummer ‘Babylon’ werd een hitje in Nederland. De zanger voelde zich overvallen door de plotselinge beroemdheid en gebruikte de daaropvolgende jaren om weer tot zichzelf te komen. Dat punt is eindelijk bereikt. David Gray heeft alles weer onder controle, hij en zijn nieuwe band vullen elkaar perfect aan en de productie houdt hij (vanaf nu?) in eigen hand.

Nieuw bij Gray is dat hij voor twee nummers gastvocalisten inhuurde. Aangezien hij inmiddels een redelijke muzikale staat van dienst heeft opgebouwd, kon het dus gebeuren dat Jolie Holland hem terzijde staat in ‘Kathleen’ en dat Annie Lennox in afsluiter ‘Full Steam’ alles geeft wat ze in zich heeft. Eerlijk is eerlijk, het is niet het allerbeste nummer maar het duet zou best een opmaat kunnen zijn naar een intensere samenwerking. De krachtige stemmen van Gray en Lennox passen op een bijzondere manier heel goed bij elkaar.

Draw the Line is voor de leek een ideale kennismaking met David Gray. Het is zijn meest open-minded en volwassen plaat tot nu toe en haalt hem definitief uit de categorie waartoe Jamie Cullum en James Morrison behoren. David Gray mag zich na tien jaar een gevestigde artiest noemen