Muziek / Album

Sfeervol tegen het saaie aan

recensie: British Sea Power - Open Season

De eerste keer dat ik van de band British Sea Power hoorde, ergens begin 2003, toerden ze met Interpol door enkele Europese landen. Hoewel de naam tot mijn verbeelding sprak, maakte ik pas veel later kennis met de muziek van deze Britse band. De tournee met Interpol werd niet bezocht, en het optreden op Eurosonic 2004 moest strategisch overgeslagen om op tijd te zijn voor Franz Ferdinand. De bijzonder coole videoclip van single Remember Me van het debuutalbum The Decline of British Sea Power vloog enkele keren voorbij op tv, maar nog steeds viel het kwartje niet.

~

Later hoorde ik dat de eerste schreden van British Sea Power op Nederlandse bodem niet echt een succes waren. Voor het eerste optreden in Groningen werden later zelfs excuses gemaakt; men had iets teveel geestverruimende middelen tot zich genomen. Op Eurosonic werden slechts drie nummers gespeeld, vanwege afwezigheid (paspoort kwijt) van zanger Yan. Zo kwam het dus dat ik pas later dat jaar kennis maakte met prachtige gruizige nummers als Fear of Drowning en de toffe live show van de band. Waarbij een van de bandleden met een Britse soephelm uit de Eerste Wereldoorlog en een trommel door het publiek liep te zwalken en het podium versierd was met planten en opgezette dieren.

Geforceerde zang

Het eerste dat opvalt in vergelijking met het debuut is dat het merendeel van de songs wat meer poppy zijn; het gruizige is er bijna geheel van af. Open Season is daardoor een stuk toegankelijker dan zijn voorganger, wat de populariteit van British Sea Power bij het grote publiek ten goede zal komen. Persoonlijk was ik echter meer gecharmeerd van hun oude sound. Het gitaargeweld blijft nu veelal uit, waardoor de stem van zanger Yan veel prominenter aanwezig is. Hij lijkt een beetje boven zijn kunnen te zingen, waardoor het af en toe een beetje geforceerd klinkt. Bovendien zit er weinig variatie in zijn zang, waaraan ik me bij het luisteren van de hele plaat nogal ergerde.

Dromerige sfeer

Toch staan er enkele prima nummers op de plaat. Zoals Please Stand Up, een van de weinig stevigere nummers. In enkele Britse recensies wordt dit nummer zelfs al uitgeroepen tot ‘instant classic’. Opener It Ended On An Oily Stage heeft een goede riff, een sterke opbouw en bovenal een spannende zanglijn. In How Will I Ever Find My Way Home lijkt het couplet ingezongen door Belle and Sebastian, waarna het nummer in een soort Libertines-jam wordt afgesloten. De meeste songs zijn echter ingetogen, met slome, ‘wavy’ gitaarloopjes. Zoals in The Land Beyond, waar koortjes, een orgeltje en zelfs wat strijkers worden ingezet om de sfeer te versterken. Het kan echter makkelijk de andere kant op doorslaan. To Get To Sleep is bijvoorbeeld slaapverwekkend saai.

Open Season is al met al een redelijk album, met enkele uitschieters. Het is echter vooral een sfeervolle plaat maar echt sterk is hij niet. De meeste nummers kabbelen wat voort, zonder echt indruk achter te laten. Dit wordt versterkt door de soms wat matte zang van Yan. Zo slaagt British Sea Power er amper in de aandacht vast te houden gedurende deze iets tegenvallende plaat.