Damien Rice

O is een echte singer-songwritersplaat. Dat wil zeggen: veel akoestische gitaren en bovenal veel hartstochtelijke zang. Rice heeft een prachtige stem, net als Hannigan trouwens. De teksten gaan vooral over liefde en verlangen. Can’t take my eyes off of you, is misschien wel een beetje standaard als refrein, toch werkt het nummer. Rice weet de meeste valkuilen, zoals die van teveel slijmerigheid en slecht jatwerk te omzeilen. Hier en daar balanceert hij wel een beetje op de rand van met name die eerste valkuil, zonder er overigens ooit in te vallen.

Ookal betreedt Damien Rice de reeds platgetreden paden, hij weet toch wel voor kippenvel te zorgen. En ach, hoe meer mooie liedjes hoe beter. Met name de intensiteit en eerlijkheid waarmee Rice zijn gedachten ten tonele voert en zijn heerlijke gitaarspel zijn bepalend voor het geluid van O. Het is een ongedwongen album van iemand die hoorbaar leeft om mooie liedjes te schrijven.

Vooral een paar verrassende wendingen geven deze plaat net die extra schoonheid. Zo zijn de inzet van een operazangeres in het prachtige Eskimo en het gebruik van de basstemmen in het hartverscheurende Cold Water briljant gevonden. Ook de plotselinge breuk in het traditioneel klinkende I Remember doet de luisteraar wakker schudden wederom door de prachtige wisselwerking tussen Rice en Hannigan.

O is een album boordevol intensiteit en klasse. De nummers bekruipen je en maken je aan de ene kant verdrietig en aan de andere kant dolblij. Het is een plaat die met je emoties speelt, zoals Rice met zijn eigen emoties speelt. Eerlijk en oprecht, precies zoals het hoort.