Tragisch
In de hoogtijdagen van de grunge was Courtney Love het gezicht van Hole, een van de populairste bands uit die stroming. Met Hole maakte zij drie langspelers waarvan de tweede, Live Trough This uit 1994, onmiskenbaar de beste was. Songs als het heftige Violet en het ingetogen Doll Parts werden dan ook heuse grungeklassiekers. In 2002 volgde het officiële einde voor Hole, hoewel de laatste plaat Celebrity Skin alweer uit 1998 stamt. Love speelde nog in een aantal films (waaronder een mooie rol naast Jim Carrey in Man On The Moon van Milos Forman) en stond als vanouds veel in the picture vanwege haar immer aanstootgevende gedrag. Vandaar dat zij haar eerste soloplaat de ironische titel America’s Sweetheart gaf.
~
Een popartiest moet zonder meer zelfverzekerd zijn. Love trekt dat echter wel een beetje in het extreme. In opener Mono presenteert ze zich zonder schaamte als de redder van de rock ‘n’ roll. Nou is dit nummer – als een van de weinige op de plaat – nog wel redelijk. De rest is over het geheel genomen niet interessant. Love plaatst zichzelf gewoon weer in de jaren negentig: de ruwe gitaren, de schreeuwerige stem en de ‘I’m gonna kick some ass’-teksten zijn alom aanwezig. Waar zij met Hole zonder meer in staat was enig gevoel op te roepen met haar nummers, raakt ze hier echt geen enkele gevoelige snaar. Ze maakt muziek die in deze tijd niet meer klinkt als baanbrekende rock ‘n’ roll, maar als geforceerde mainstreampop zoals schreeuwlelijk Kelly Osbourne die maakt.
Geschop en gesnauw
America’s Sweetheart kent hier en daar nog wel een prettig momentje, maar na drie kwartier ben je het irritante geschop en gesnauw van mevrouw Love helemaal beu. En wat hoor je nog vaak de invloed van haar overleden man Kurt Cobain terug. Ik geloof dat Weird Al Jankovic ooit een parodie schreef op Nirvana’s Smells Like Teen Spirit waarin hij de standaardopbouw van het grungenummer blootlegde. Het lijkt wel of Love zich deze handleiding eigen heeft gemaakt en samen met onder anderen Linda Perry (die met die hoed van de 4 Non Blondes) heeft toegepast op America’s Sweetheart.
Uitgespeeld
Love was aan het begin van de jaren negentig al compleet losgeslagen, maar wist haar waanzin nog te kanaliseren in een aantal goede platen en filmrollen. Nu in 2004 lijkt de woede en gekte meer aanwezig dan ooit, maar een goed album zat er blijkbaar niet in. De rol van een van de meest tragische vrouwen in het internationale popcircuit lijkt nu echt uitgespeeld. En het trieste van het verhaal is dat Love daar zelf heel anders over denkt.
