Jurassic Park Jazz

Dat is misschien moeilijk voor te stellen als een man een soloshow geeft op de saxofoon. Maar Stetson klinkt nooit of hij alleen is. Deels door een technisch trucje: hij heeft zich het zogenaamde ‘circular breathing’ eigen gemaakt. Door lucht te verzamelen in de wangen en deze uit te stoten terwijl via de neus nieuwe lucht wordt ingeademd, is het mogelijk een constante stroom lucht door een instrument te blazen.

Deze constante stroom lucht vormt grotendeels het basgeluid. Maar de Canadees doet meer: de kleppen op zijn sax zorgen voor het ritme, met ‘andere’ lucht speelt hij een extra melodie en een gevoelige microfoon in zijn hals versterkt dat wat met een open mond als een stem zou klinken. Moeilijk uit te leggen, maar schitterend om mee te maken. Vanaf het eerste moment wordt het publiek meegenomen op een reis van mammoetachtige proporties.

Tyrannosaurus
Zijn ouverture is het begin van zijn dit jaar uitgekomen album New History Warfare Vol. 2: Judges. De titelsong (‘Judges’) is van een uitgestrekte schoonheid. Misschien omdat hij het iets langzamer speelt dan op zijn album, en het dus langer duurt. Stetson deint heen en weer en lijkt zelfs zichzelf in trance te wiegen. Steeds na elk nummer ontwaakt hij, zichtbaar moe, en moet op adem komen.

 Het is dan ook geen lang concert. Stetson is bij de toegift zo uitgeput dat hij eerst zijn bassax, dan zijn altsax en dan toch maar zijn bassax pakt. Hij verontschuldigt zich als ‘crowdpleaser’. Maar het is niet nodig. Hij torst zijn instrument en blaast door, in zijn dankbare uitputtingsslag op weg naar een olifantenkerkhof. Het schijnt dat dinosaurussen op vogels hebben geleken. Zouden ze ook hebben gezongen, dan was Colin Stetson vier dinosaurussen tegelijk.