Clearlake

Van het viertal Clearlake uit Brighton verschijnt 23 januari 2006 het nieuwe album Amber via Domino Records. Volgens het persbericht van de platenmaatschappij was het een dolle boel op de burelen ten tijde van de eerste draaibeurten van deze plaat. “We danced, laughed and even shed a tear or two as we played the songs to death.” Nu moet je zo’n begeleidend schrijven altijd met een korreltje zout nemen, maar als Domino het schrijft dan is er misschien toch écht iets bijzonders aan de hand?

Anno 2000

De band Clearlake is in ieder geval geen nieuwe naam aan het front van Britse bands. In 2000 bracht Clearlake hun debuutalbum Lido uit, in 2003 gevolgd door Cedars, een plaat die het vooral in de Verenigde Staten behoorlijk deed. De band bestaat uit Jason Pegg (zang/gitaar), Toby May (drums) en David Woodward (bass). De tweede gitarist Sam Hewitt is op Amber nog wel te horen maar heeft de band inmiddels verlaten.

Amber kenmerkt zich door een stevige, vuige rocksound die soms doet denken aan Queens Of The Stone Age, maar ook aan The Cult of Killing Joke. De tracks van Clearlake leunen stuk voor stuk op eenvoudige, zichzelf repeterende gitaarlagen. Bewonderenswaardig hoe de band hiermee toch ‘catchy’ muziek weet te maken; aan goed songmateriaal geen gebrek. Waarom overtuigen de songs dan toch niet?

Band zoekt zanger

Clearlake heeft een probleem met de zanger. De stem van Jason Pegg is monotoon en zijn bereik te beperkt om overeind te blijven in de woelige storm van decibelen. Heel af en toe overstijgt hij zichzelf en heeft hij een lichte ’touch’ van Morrisey in zijn stem (in de mooie afsluiter It’s Getting Light Outside). De band zou een betere zanger moeten hebben, iemand die een song ruiger en sexier kan maken

Openingstrack No Kind Of Life geeft een goed voorbeeld van deze makke. Vette gitaarmuren, distortion, houthak drums, samenzang. Een lekkere track, maar wat zou dit nummer veel beter klinken met een Ian Astbury of een Dave Grohl! Idem dito voor het tweede nummer Neon. Anderzijds blijft Jason Pegg’s zang wél overeind in de meer rustige nummers zoals titeltrack Amber (let op de fraaie cello) en de (punk)popliedjes zoals Finally Free en Good Clean Fun.

Lastige combinatie

Na vele draaibeurten overheerst het gevoel dat er meer in had gezeten. Het is beslist geen slechte plaat, maar de songs blijven maar niet hangen en Clearlake biedt te weinig sprankeling. Belangrijk euvel is frontman Pegg, enerzijds hét gezicht van de band en anderzijds de beperkende factor. Een lastige combinatie die de band flink opbreekt. Helaas is één ding zeker, Clearlake overtuigt met Amber amper.