Veel pyjamadagen voor de boeg

Maar goed, als gezegd, dit zijn natuurlijk niet de eerste de besten. De plaatselijke Hema bezocht en daar de verplichte waar aangeschaft. Lichtblauw van kleur, her en der een hip tonsuurton streepje. U weet wel: zo’n 100 procent katoenen ‘sjurt’ met knoopjes. En daarbij uiteraard een instap-, annex ophijsbroek. Met net iets te los elastiek. Negen euro vijfennegentig. Geen geld, eigenlijk. Terug naar huis.

Fase twee. “Trek een pyjama aan – ga hangen op de bank – relax – doorbreek de sleur – dit is jouw dag.” Het handgeschreven advies van Claw Boys Claw-boegbeeld Peter te Bos huppelt me tegemoet. Het zal wel goed zijn. De beleving versterken? Pffft. Ik doe de gordijnen dicht, trek de stekker uit de telefoon, knal de cd in het laatje, zet m’n stereo op acht en wacht af…

Nachtelijk

~

Alle ingrediënten van weleer versmelten wederom tot de karakteristieke, kenmerkende swamp rock waarmee deze Amsterdammers ooit hun terechte faam vergaarden. Maar waar het vroeger nog wel eens ongenuanceerd hard uit de bocht kon vliegen, blijkt dit album veel uitgebalanceerder. Veel verfijnder. Dat verfijnde aspect lijkt tekstueel overigens ook wel eens terzijde te zijn gelegd. Neen, Te Bos, bijt soms op een heerlijke, zelfs surrealistische, wijze van zich af. Hij verhaalt in Halibut over een maniak die zichzelf in de fik wil steken met de benzine van mamalief. Sleepwalking (inclusief ijzersterke gitaarlick!) omschrijft liefdesverdriet via een omweg en in Toscamoon bezingt hij wijlen zijn moeder en brengt daarmee naar eigen zeggen een eerbetoon aan alle hem dierbare mensen. De eerste échte uitbarsting is Lava. Ook Seven Fools werkt op een uitbundige wijze naar een knetterend hoogtepunt toe:

“Why didn’t you tell me where to go
Why wouldn’t you tell me what to say
Why didn’t you show me where to go
Why wouldn’t you let me go away”

Vervolgens is Flower weer een prachtig mooi liedje. Kan zelfs een singlekandidaat à la Rosie zijn. Yellow Car is lekker rauw en stuwend. Het doet een beetje denken aan de beginperiode van de Claws. Wonderful ademt een vreemd soort jaren dertigsfeer van de vorige eeuw en het deindende Trust Me blijkt een goede opmaat voor de prachtige afsluiter van Pajama Day: een uitgeklede, breekbare Spaanse gitaarversie van Dream a Little Dream of Me. En als de stereo dan zwijgt ontvouwt zich een perfect idee: ik ga maar eens een tijdje vrij nemen. Thuis blijven, optimaal relaxen en de sleur doorbreken. Een zooitje van deze ‘pyjamadagen’ opnemen. ‘k Heb er zin in.