De vergelijking voorbij

Camera Obscura’s muzikale vertrekpunt ligt ergens in de Britse en Amerikaanse popmuziek van veertig jaar geleden, en bovendien hebben ze altijd hun best gedaan om zo weinig mogelijk modern te klinken. Vandaar de eeuwige kwalitatieve vergelijking met de zoveel meer succesvolle Belle & Sebastian. Maar waar die band met zijn laatste album inmiddels een geheel andere richting ingegaan is, heeft Camera Obscura haar muziek geperfectioneerd.

Tijdloos

Er is nauwelijks iets aan de liedjesformule van de vorige twee albums veranderd, maar aan de verpakking des te meer. De zoetgevooisde Traceyanne Campbell heeft na het vertrek van zanger John Henderson alle hoofdvocalen op zich genomen en schreef alle nummers zelf. Het songmateriaal is nu veel meer solide. Er staat geen enkel zwak nummer op de plaat en de onderlinge variatie is ruim, zodat alle tien liedjes blijven hangen. Het geheel is perfect geproduceerd en gemixt door Jari Haapalainen. De Zweed zorgde met de juiste dosis strijkers en een heerlijk Hammond-orgeltje voor een vaardig dichtgemetseld, tijdloos geluid, dat veel pakkender klinkt dan de sobere aankleding van de vorige albums.

Lichtvoetig

De beslissing Campbell de touwtjes in handen te laten nemen was een slimme zet, want haar laconieke manier van zingen is het sterkste element van de band. Haar teksten gaan voornamelijk over de liefde, maar zijn net als die van Stuart Murdoch vaak zwaar ironisch, zij het minder erudiet. De toon van de liedjes is zodoende een lichtvoetige soort melancholie, die Campbell perfect uitdraagt. Pas in afsluiter Razzle Dazzle Rose neemt de gemelijkheid de overhand. Dat een song met zo’n vrolijk basloopje zo ontroerend kan werken, is het bewijs van de subtiele kracht van een ijzersterke band, die met Let’s Get Out Of This Country een schitterend album aflevert.