Letterlijk en figuurlijk op handen gedragen

Veel verrassing biedt de setlist niet. En ook de uitvoering van de nummers is nu niet bepaald spetterend te noemen. Toch zit de sfeer er bij het publiek vanaf de eerste noot lekker in. Vooraan bij het podium vormt zich direct een kleine moshpit, waar menig puistende en puberende tienerjongen en een enkel meisje zijn of haar frustraties botviert op leeftijdsgenoten. In goede vrede, dat wel. Het blijft bij een gezellig hossende boel, in plaats van dat het van kwaad tot erger gaat.

Live zijn de twee Britten erg goed verteerbaar. Ze wijken weinig af van wat ze op het album laten horen, maar doen dit wel met verve en attitude. De appetijtelijke zangeres en gitariste Laura-Mary Carter doet midden op het podium onverstoorbaar haar ding, terwijl Ansell als een malle op zijn trommels slaat. Altijd in het ritme, altijd strak. Slechts één klein slippertje horen we wanneer hij tijdens ‘Light It Up’ het refrein net iets te vroeg inzet. Het deert het publiek niet.

Geen moment neemt het dolenthousiaste, jonge publiek een rustpauze. Net als bij de muziek van Blood Red Shoes blijft de energie er van af spatten. Tijdens ‘This Is Not For You’ roept de blonde drummer traditioneel op tot een applauskoor van het publiek en als een gehoorzame machine volgt het. Tijdens ‘I Wish I Was Someone Better’, een van de bekendste nummers van de twee, wordt er net even met iets meer passie en vol overgave meegezongen dan bij de overige nummers.

Afsluiter ‘Heartsink’ zorgt voor complete anarchie op het podium. Her en der bestijgen bezoekers de bühne om een sprong in het diepe te wagen of even mee te rocken met zangeres Carter. Een dappere, vrouwelijke stagediver grijpt alvorens te springen een reservedrumstick van Ansell mee. Bij afloop van het nummer staan er nog wat verdwaasde fans op het podium. De bandleden zijn dan al nergens meer te bekennen.

Toch keren ze even later onder luid gejuich terug op de planken om er nog een toegift uit te rammen. Zoals het echte rocksterren betaamt. Na ‘Colours Fade’ is de koek dan toch echt op. De instrumenten worden definitief neergelegd. Carter druipt snel af, maar voor Ansell is het nog niet genoeg. De spring-in-’t-velddrummer draait zich om en duikt het publiek in om letterlijk en figuurlijk op handen te worden gedragen. Topshow!