Even jong voor ouderen

Het is al weer het derde leven van de band die zijn hoogtepunt eind jaren zeventig en begin jaren tachtig beleefde. In 1999 kwamen ze terug het catchy Maria en nu tourt Blondie om weer een nieuw album te promoten. Benieuwd waartoe Deborah Harry en haar band nog in staat zijn, togen vooral dertigers en veertigers naar de Oosterpoort. Niet bij iedereen waren de verwachtingen hoog: “Het zal me niks verbazen als het optreden na een uur al voorbij is. Veel langer zal ze het niet kunnen volhouden”, klinkt het pessimistisch. Het merendeel van de bezoekers was echter vol goede moed; waar betaal je anders die dertig euro voor?
De gewillige, maar half lege zaal werd opgewarmd door de plaatselijke Firebirds. Gekleed in strakke zwarte spijkerbroeken met zwarte riem, waar een flets bloemetjesoverhemd in verdween, speelden de vier hun mengeling van surf en rock. Het geluid was niet al te goed, maar het optreden stond als een huis.

In de tijd tussen het voorprogramma en de hoofdact loopt de zaal langzaam voller; uiteindelijk is het voor ongeveer driekwart gevuld. Dan is het moment daar: de lichten dimmen, de band (grotendeels vernieuwd) stapt het podium op. Debbie blijft achter de coulissen staan, als ware ze nog altijd een grote ster. De band speelt Atomic, en het klinkt goed. Dan verschijnt ook zij onder luid applaus op de bühne. Ze draagt sierlijk twee zonnebloemen bij zich. Haar geblondeerde haren en de kleurvolle slierten aan haar jas wapperen door een ventilator bij de microfoon; ze ziet er boven verwachting goed uit en het publiek aanbidt haar bijna. Debbies uiterlijke schoonheid en het goede spel van de band kunnen echter niet verhullen dat de zenuwen haar naar de keel grijpen: de zang klinkt nergens naar, maar iedereen is dolenthousiast.

Na de eerste paar nummers krijgt ze meer grip op haar stem, maar ze blijft de mindere van de vijfkoppige band. Dat deert het publiek echter niet: alle aandacht gaat uit naar Debbie. Zelfs de drummer legt het met zijn gegoochel met de drumstokjes af tegen de voorvrouw. Volwassen mannen en vrouwen schreeuwen als tieners naar haar, het publiek vooraan bij het podium wil haar constant aanraken en zodra ze haar fleurige jas uitdoet, waaronder ze een evenzo kleurrijk shirt draagt, juicht men extra luid; alle hormonen krijgen weer de vrije loop.

Vernieuwend, goed of spannend was het optreden zeker niet. Debbie zingt niet meer zoals vroeger en het waren vooral de bekende oude nummers die de revue passeerden. Alleen Denis, de allergrootste hit, werd niet gespeeld. Maar is het erg dat het optreden zich beperkte tot een best of-show? Strikt genomen zijn er alleen maar winnaars. Blondie houdt er een mooie zak met geld aan over en het publiek kreeg waar het voor kwam: een avondje weer doen alsof je jong bent. Deze tour kan een mooi einde van een succesvolle carrière zijn. Nu kunnen Debbie en vrienden in stijl afscheid nemen. Als Blondie echter op nóg een leven gokt, liggen waarschijnlijk trieste lege zalen in het verschiet. Dat zou het verleden van de band geen recht doen.