Australisch duo komt met snelcursus psychedelica

Andrew Coates en James Lee hebben overduidelijk meer met het verleden dan met het heden. Dat blijkt niet alleen uit de hoes van Jesus East. Black Cab coverde op haar vorige album Altamont Diary namelijk nog The Grateful Deads New Speedway Boogie en op het nieuwe album krijgen de twee hulp van voormalig Grateful Dead- en Rolling Stones-roadmanager Sam Cutler. Ook Black Cabs muziek klinkt regelmatig als de band van wijlen Jerry Garcia. De psychedelische trip voert ons verder langs namen als The Velvet Underground, The Dandy Warhols, The Jesus and Mary Chain, My Bloody Valentine, Can, Neu, The Stone Roses, Kasabian en George Harrison.

Eigen gezicht

Zo doet de straffe opener Hearts on Fire bijvoorbeeld sterk denken aan Kasabian, opgesierd met Pink Floyd-gitaren. Op het titelnummer Jesus East klinkt Black Cab als The Dandy Warhols die een nummer van The Jesus and Mary Chain coveren. Erg fijne, mistroostige muziek maar helaas zonder een eigen gezicht. Another Sun heeft een intro dat mateloos irriteert, veeeel te veel dreint en nergens tot een punt komt. Underground Star is beduidend beter te pruimen en herinnert ons nogmaals aan Kasabian en diens grote inspirator The Stone Roses, met daaraan toegevoegd typische Krautrock-synthesizers.

De oorzaken

Wordt het nieuwe album van Black Cab morgen het gesprek van de dag? Nee. Dat komt niet alleen omdat onze blik nog steeds op Engeland is gericht, maar ook omdat psychedelica, shoegazer en Krautrock nooit en te nimmer een massapubliek zullen veroveren. Bovendien is het verenigde popjournaille nog lang niet toe aan een Krautrock-revival, is de muziek van Black Cab veel te depressief, missen de Australiërs een imago, hebben de teksten weinig om het lijf en wil Black Cab met een mix van drie genres nét iets te veel.

Nostalgie

Moet je Jesus East als muziekliefhebber dan links laten liggen? Nee, dat ook niet. In een tijd waarin alles draait om springerige, haast oppervlakkige Engelse punkfunkbandjes werkt het in zekere zin verfrissend, zo’n stel eigenzinnige Australiërs dat verder terugkijkt dan de jaren ’80. Een band die het niet interesseert of iets hip is of niet, die gewoon lekker muziek maakt en maar ziet waar het schip precies strandt. Dit levert een redelijk album op dat vooral een hoop nostalgische gevoelens naar boven brengt.