Net als vroeger
Met Soul in Exile levert Black Bottle Riot een plaat af die klinkt als iets uit de jaren zeventig van de vorige eeuw. Dat het geïnspireerd is door de stevige hardrock uit die tijd moge duidelijk zijn, maar heel spannend is het allemaal niet.
Het viertal uit Nijmegen bracht in 2011 hun gelijknamige debuutalbum uit. Sindsdien hebben ze flink aan de weg getimmerd. Zo stonden ze al in het voorprogramma van Pearl Jam, The Black Keys en Ben Harper. Om het tweede album op te nemen, ging de band in conclaaf in Normandië. Nachtenlange jamsessies met veel flessen drank leverden uiteindelijk negen nummers op. Ze werden met zo min mogelijk overdubs ingespeeld, waardoor het album zowaar een live-gevoel opwekt. Het is goed te horen dat de band op elkaar ingespeeld is.
Flashback
Soul in Exile voelt als een flashback naar de hoogtijdagen van de bluesrock. Black Bottle Riot is naar eigen zeggen geïnspreerd door bands als Thin Lizzy, Lynyrd Skynyrd en The Allman Brothers Band, en dat is goed te horen. De opnames klinken niet kristalhelder, maar zijn juist een beetje groezelig, zoals te verwachten is wanneer er buizenversterkers worden gebruikt. Stilistisch gezien ligt dat echter volledig in lijn met de muziek die op het album te horen is.
Black Bottle Riot heeft geen wereldschokkend album afgeleverd. Er staan geen experimentele tracks op die de grenzen van een genre opzoeken, of streven naar vernieuwing in de stijl. De consistentie waarmee de band teruggrijpt op de muziek van zijn inspiratiebronnen is echter lovenswaardig te noemen. Geen enkel nummer laat een breuk in die stijl horen. Dat het af en toe wat gedateerd klinkt, is daarom niet zo erg. Black Bottle Riot weet precies waar ze mee bezig zijn, en dat is te horen.
Het podium lonkt
Soul in Exile is een energiek album dat niet snel gaat vervelen. Dat komt deels doordat het album vertrouwd klinkt. Ook de energie en het plezier die de nummers uitstralen, is een reden om het album nog een keer op te zetten. Het ontbreekt de band niet aan kunde en kwaliteit. De groovy riffs in een bluesschema, imposante gitaarsolo’s en drijvende drumpartijen klinken lekker.
Het nadeel van Soul in Exile is dat Black Bottle Riot zich zo strak binnen het genre beweegt. Hun inspiratiebronnen waren vernieuwend in hun tijd, maar Black Bottle Riot is dat niet. Desalniettemin levert Black Bottle Riot een goed album af dat de nieuwsgierigheid naar een optreden uitlokt. Het nostalgische geluid, opgewekt met vintage apparatuur, en de neiging het album zo live mogelijk in te spelen, wijzen erop dat de band live beter tot zijn recht zal komen.
This work is from the William P. Gottlieb collection at the Library of Congress. Rights and restrictions. In accordance with the wishes of William Gottlieb, the photographs in this collection entered into the public domain on February 16, 2010. 
