Theekransje met Norah Jones

Oude platen van de Schotse band zoals Tigermilk en If You’re Feeling Sinister staan om meerdere redenen in het collectieve muziekgeheugen gebeiteld. En terecht, want Belle and Sebastian hebben gezorgd voor enkele van de spannendste en intelligentste albums van de afgelopen decennia. Typerend voor hun geluid was een combinatie van ironische en poëtische teksten, en sobere maar doeltreffende arrangementen. Deze paradoxale combinatie van een contemplatief geluid met enkele climaxen en teksten doorspekt met scherpe observaties, maakte van Belle and Sebastian een unieke band. Op hun jongeling verliezen ze hun elan door zich te buiten te gaan aan inspiratieloze pop en een nogal synthetisch geluid.

Het eerste nummer…

Gelukkig is er de opening van de cd, die de tolerantie voor de rest van de matige plaat wat hoger weet te maken. Alle kenmerken waar Belle and Sebastian zo geliefd om zijn, zijn ruimschoots aanwezig in het nummer ‘I Didn’t See it Coming’. Milde, syncopische pianoakkoorden en een etherisch aandoende stem openen de track. Het nummer ontvouwt zich langzaam, doordat steeds meer instrumenten aan het geluidsbeeld worden toegevoegd. Ook is er ruimte voor een heuse electro-bridge, waarna het nummer tijdens een meeslepende en atmosferische climax weg fade. Kortom, een parel van een nummer, dat hongerig maakt om de rest van de plaat te beluisteren.

…en de rest

Helaas kunnen de overige nummers op geen enkele manier imponeren. Een kleine uitzondering vormt nog ‘I Want the World to Stop’, waar de sterke tekst wat van de oude glorie van de Schotten terugbrengt. Ook past het orkestrale geluid mooi bij het stemmige en fijn gejaagde liedje. Verder is het, hoe pijnlijk ook om te moeten constateren, allemaal Belle and Sebastian onwaardig. Zo ongeschikt voor het glazuur als populaire musicalliedjes wordt het allemaal niet, maar het scheelt gevaarlijk weinig. De nummers kabbelen praktisch ongehoord aan de luisteraar voorbij. Als het al lukt concentratie op te brengen om er goed naar te luisteren valt vooral op hoe inspiratieloos en voorspelbaar alles is. Tel dit op bij het kunstmatige en modale geluid, en er rest weinig anders dan mismoedig te worden.

Dit oordeel wordt nog eens onderstreept door het absolute dieptepunt van het album, ‘Little Lou, Ugly Jack, Proper John’. Voor deze track is de ambassadrice van de gezapigheid, Norah Jones, uitgenodigd om wat noten mee te zingen. Het resultaat is een nummer dat bijzonder saai en zeurderig is en verzuimt de toehoorder ergens te raken. Een mislukking dus, deze plaat van Belle and Sebastian. Gelukkig zijn er nog de oude platen om op terug te vallen.