De nadagen van een lange zomer

De avond begint met driemansformatie Skin Of Tears uit Keulen. Ze spelen een afwisselende set, waarbij ze met gemak meer dan tien nummers in een half uurtje stoppen, waaronder een cover van Don Henley’s ‘Boys of Summer’. Hoewel de zaal grotendeels leeg is en het publiek niet erg actief, heeft Skin Of Tears plezier in hun spel en zijn ze niet van plan zich ergens door te laten afschrikken. Wanneer de zanger zegt dat hij het volkomen begrijpt dat het publiek niet volenthousiast meedanst  – zou hij zelf ook niet doen, zegt hij –  vraagt hij ook om een beetje erkenning: laat het weten als je het goed vindt. De vraag wordt met applaus beantwoord.

De volgende band van de avond, het Nijmegense trio Bambix, draait al sinds 1988 mee in de Nederlandse punkwereld. De band is duidelijk ervaren en verzorgt een soepel en geroutineerd optreden. De nummers zijn energiek en technisch goed, maar nauwelijks verrassend. De inmiddels volgelopen zaal danst vrolijk mee, terwijl de liedjes onderling inwisselbaar worden. In vergelijking met Skin Of Tears is het een rustige show. Minder volgepakt met liedjes, minder springerig en muzikaal eenduidiger. Misschien is het de ervaring van Bambix die ervoor zorgt dat het wat saaier overkomt.

Punk in polo-truitje

betreft is het een uitstekend geslaagde avond. Door de keuze van liedjes wordt ook duidelijk dat Bad Religion een unieke stem heeft binnen het genre. En hoewel de band hun stijl door de jaren heen consequent vast heeft gehouden, klinkt geen enkel liedje als dertien in een dozijn. De uitstraling van de mannen op het podium is heel anders dan de reputatie van de band als punk-icoon. Bad Religion is al decennia een grootmeester in het genre, wat ook blijkt uit het grote aantal t-shirts met het logo van de band dat op festival en bij optredens opduikt. En bij een concert verwacht je de band eigenlijk niet in spijkerbroek en polo-shirt. Zanger Greg Graffin heeft een beetje de uitstraling van een geschiedenisleraar in een hobby-bandje, terwijl Mr. Brett (Gurewitz) in een skin-tight witte broek met bijpassend jasje zijn gitaar staat te bespelen. Ook al niet wat je er van verwacht. Maar uiterlijk zegt natuurlijk niets en Bad Religion kan rekenen op een enthousiast publiek. En terecht. Bad Religion laat zien waarom de band zo belangrijk en invloedrijk is.