Nieuwe album Ash is een herhalingsoefening
In 1989 krijgen de Noord-Ierse jeugdvrienden Tim Wheeler en Mark Hamilton allebei een gitaar voor kerstmis cadeau en beginnen met het maken van metal. In 1992 richten ze samen met drummer Rick McMurray Ash op. Geïnspireerd door onder andere The Buzzcocks beginnen ze hun muzikale avontuur, wat resulteert in een intrigerend debuutalbum: 1977. Een jaar na het uitbrengen van die plaat voegt gitariste Charlotte Hatherley zich bij het trio en volgen er in deze samenstelling nog vier studioalbums. In 2005 verlaat Hatherley de band.
Onlangs verscheen het eerste album van Ash sinds 2004. Volgens de bandleden zal dit het laatste album van de groep zijn. Ze ontkennen uit elkaar te gaan maar zeggen voortaan alleen nog maar singles te willen uitbrengen. Hopelijk is dit niet het geval, al is het maar omdat de sympathieke Noord-Ierse band met hun laatste album Twilight of the Innocents geen waardig afscheid aflevert.
Cliché
~
Het is niet dat Twilight of the Innocents een slechte plaat is, het is alleen nogal middelmatig allemaal. De combinatie van hitgevoelige popmelodieën en puberale en clichématige teksten kan niet voor altijd blijven boeien. De plaat opent met de herhalingsoefening I Started a Fire. Met lange melodieuze uithalen bezingt Wheeler een verloren liefde. Het nummer is ‘heartfelt’ en de gitaarpartijen klinken degelijk en traditioneel. Desalniettemin is dit een catchy rocksong zoals we die kennen van Ash. Het devies luidt niet voor niets: never change a winning formula. Jammer dat de teksten zo oppervlakkig en clichématig blijven: “I looked in your eyes ocean blue / and straight away my heart it knew / you’re the one you’re the one.” Op deze manier ontstijgt het trio het puberbandjesniveau niet zo snel.
De puberale teksten zijn in bijna alle nummers terug te vinden, wat snel gaat vervelen. Je zou denken dat een band die tien jaar geleden debuteerde inmiddels met zijn publiek meegegroeid zou zijn, maar helaas. Dit komt ook naar voren op End of the World, een ballad waarin Wheeler al zijn gevoelens van eenzaamheid en neerslachtigheid op de luisteraar afvuurt en de doelgroep van depressieve tieners op hun wenken bedient.
Misschien is het eigenlijk toch wel een goed idee om energie te stoppen in het produceren van goede singles, in plaats van het maken van een gemiddeld studioalbum dat klinkt als een jengelende combinatie van The Manic Street Preachers en 30 Seconds to Mars.
Marc Royce 
