Je hart aan stukken

Zo eindigde zondag het concert in de Amstelkerk in Amsterdam. Tussen de schilderijen van Ruscha Langelaan presenteerde Ane Brun haar nieuwe cd Changing of the Seasons, met een concert waar geen kaarten voor te koop waren. Slechts pers en prijswinnaars waren aanwezig. Een uur lang was er, naast haar muziek, niets anders te horen dan het tikken van de regen en het uitbundig klappen van de toeschouwers. Wat dat wil zeggen? Haar nieuwe plaat heeft alles in zich waar je op gehoopt had.

Introductie

Voor de mensen die haar niet kennen even een korte introductie. Ane Brun is een Noorse singer-songwriter die woont in Zweden. Ze begeleidt zichzelf op gitaar en kreeg met haar debuutalbum Spending Time with Morgan Europa aan haar voeten. In Nederland speelde ze onder andere op Motel Mozaïque. Haar tweede album A Temporary Drive, ging de gehele wereld over en werd opgevolgd door een album met prachtige duetten, Duets. Vorig jaar toerde ze met een orkest, wat de cd Live in Scandinavia opleverde. Daarop stond al een voorproefje van de nieuwe cd, de titelsong Changing of the Seasons. Het nieuwe album is geproduceerd door niemand minder dan Valgeir Sigurdsson, die met Bjork, Coco Rosie en Sigur Rós werkte. En dat is te horen. Want behalve de inmiddels zo vertrouwde Ane Brun-sound, zijn er op Changing of the Seasons experimenten met een afwijkend geluid te horen. Ten Seconds heeft bijvoorbeeld een ‘Tori Amos-achtige’ vibe en het intermezzo in Lullaby for Grown-ups doet denken aan The End van The Doors.

Live

Ane Brun liet geen oud werk horen in de Amstelkerk. Alleen Letting Myself Go, dat na een machinaal “we want more” als toegift werd gespeeld. “Because“, aldus Brun, “it needs that church sound“. Van de dertien nieuwe nummers speelde zij er tien. En hoe. Wie het werk van Brun kent weet hoe ze klinkt en weet dat het om gevoelige liedjes gaat. Maar live zingt ze zoveel voorzichtiger – alsof ze tegen een vogeltje praat dat net uit het ei komt en waarvoor ieder zuchtje wind dodelijk kan zijn. Daardoor komt er veel meer nuance in haar stem dan je ooit op cd kunt vastleggen, en wordt het geheel fragieler, maar paradoxaal genoeg ook sterker. Het gitaarspel is live vrijer, met veel meer swing, volumewisselingen en intensiteit. Dit maakt haar tot een van die artiesten die in de concertzaal haar cd weet te overtreffen.

Het was zoals dat heet, een ‘intiem’ concert. Geen donkere zaal met honderden op elkaar gepropte mensen, omhuld door een lucht van bier en rook. Maar een kleine tweehonderd man, die op dezelfde hoogte zaten als Ane Brun stond. In combinatie met het gure weer buiten, de wind blies golven in de gracht en de regen geselde de straten, zorgde dat voor een echt huiskamergevoel. Daardoor leek het of je, meer dan tijdens andere concerten, contact had met de zangeres. Ze sprak ook veel tegen het publiek. Over het ontstaan van het album, de clips die ze maakte en de achtergrond van de liedjes. Zo ook over Gillian. “Ik zat in een dip, al weken luisterde ik niet meer naar muziek”, vertelde Ane. “Tot mijn broer me een cd gaf van Gillian Welch. Die cd haalde me weer uit de put.” En dat leidde tot een van de prachtigste nummers op de plaat, waarin ze beschrijft wat de muziek van Gillian Welch met haar doet. Het mooie is, dat ze daarmee perfect het concert in de Amstelkerk, en haar muziek in het algemeen beschrijft.

“Gillian played me a song
It was that day that everything was wrong
Gillian singing in my heart – in my ears
And tears running down
I was facing the ground (…)
I was so tired then
The music caressed my skin
Just like when someone finally holds you“

Hartzeer

Veel veranderd is er niet op haar nieuwe album. Ane Bruns hart is verzwakt door de vele breuken en ze maant haar nieuwe liefdes voorzichtig te zijn. Gaat het mis, dan ligt het hart weer “spread out like pieces of a puzzle” op de grond. Toch heeft ze dat aan zichzelf te wijten. Ze houdt te veel van het melancholische ‘rode wijn en treuren-gevoel’ en wil haar oude liefdes niet loslaten. “I wouldn’t do that to you” zingt ze daarover in The Puzzle. Maar het lijkt of ze er ook sterker van wordt, zoals blijkt uit haar berustende zang in Raise my Head: “you can’t keep the sky from falling anyway“. En gelukkig maar. Want de manier waarop ze haar ‘chain of broken harts’ verwoordt is magnifiek. Al zien haar teksten er op papier soms wat simpel uit – als het slecht met haar gaat ligt ze standaard ‘on the ground‘ – eenmaal gezongen gaat ieder woord leven. Niet langer losse flodders op papier, maar pure emoties en werkelijk hartzeer. Zo zeer zelfs dat de rillingen ervan over je rug en armen lopen; Brun zingt met haar verdriet je hart aan stukken. Op haar nieuwe plaat blijft dat onveranderd. Topnummers als Gillian, Round Table Conference, My Star en The Puzzle zijn minimaal van hetzelfde niveau als oude tracks zoals Your Voice, My Lover Will Go en Rubber & Soul.

Op Changing of the Seasons zet Ane Brun voort waar ze al twee studioalbums mee bezig was: hele mooie nummers schrijven. Het voorproefje in de Amstelkerk smaakte dan ook alleen maar naar meer. Geen probleem, want in april geeft ze drie optredens in Nederland: in Breda (Mezz, 16 april), in Amsterdam (Paradiso, 17 april) en in Rotterdam (Lantaren/Venster, 18 april). Het is nu nog een verrassing wie ze allemaal meeneemt ter muzikale begeleiding, maar Nina Kinert maakt in ieder geval deel uit van haar achtergrondkoor, en met een beetje geluk neemt ze een paar strijkers mee. Hoe het ook uitpakt, het zal een concert worden om niet te missen. En datzelfde geldt voor haar nieuwe album.