Falende Oostkust-Westkust-samenwerking

In 2004 ontving Alias – lid van het experimentele hiphopcollectief Anticon – een email van Tarsier, die zeer enthousiast was over zijn, in 2003 verschenen, soloalbum Muted. Ze vroeg hem om een remix van een van zijn nummers, met haar inbreng, te overwegen. Dat was de aanleiding voor de samenwerking die zou leiden tot het huidige project, dat zowel staats- als muzikale grenzen overschrijdt.

De tussen hip- en triphop laverende beats en de daarboven zwevende zang vormen een geheel dat enigzins doet denken aan de muziek van Björk ten tijde van Vespertine: Tarsier zingt op een soortgelijke manier. Jammer genoeg mist Brookland/Oaklyn de inventiviteit van die plaat. De muziek van Alias is niet slecht, maar bevat ook weinig memorabele momenten of pakkende hooks. Toch omvat ze de beste vijftig procent van de samenwerking; het zwakke punt ligt namelijk vooral in Tarsiers bijdrage. Hoewel er met haar stem zelf niet veel mis is, grijpt ze ook niet echt de aandacht, wat te wijten is aan de saaie melodieën die voortdurend aangevoerd worden. Ieder nummer lijkt steeds weer dezelfde vocale behandeling te krijgen waardoor het geheel zich – helaas! – voortsleept als een doodbloedend oorlogsslachtoffer. De meest interessante momenten vinden nog plaats wanneer Tarsier even stilvalt en er gerapt wordt: door Alias zelf in Last Nail, of door Dose One in Luck and Fear.

Alternatieven

Hoewel een muzikale samenwerking op afstand ongetwijfeld ook goede gevolgen zou kunnen hebben, ga je je toch afvragen of Alias en Tarsier er niet beter aan gedaan hadden elkaar toch gewoon op te zoeken – hoewel het misschien onwaarschijnlijk is dat dat tot veel betere resultaten geleid zou hebben. De kwaliteit van de zang en vooral de melodieën van Tarsier lijken daarvoor simpelweg te laag.

Alias heeft in het verleden echter wel laten blijken spannende muziek te kunnen maken. Geïnteresseerden in zijn transgressieve hiphop worden dan ook doorverwezen naar projecten die onder zijn eigen naam verschenen, zoals Through the Looking Glass (2002), en de zich nog verder van hiphop verwijderende Muted (2003) en Lilian (2005), werkstukken die stuk voor stuk stukken beter zijn dan het huidige. Dit is er een om gauw te vergeten.