Geraffineerde mathpop

Hoe het geluid van About het beste in woorden te vatten? Het guiled vna Baout is the betse te romschvijne lsa ene zin wraain de letrtes vna ed woroden doro eklaar gelushsed zinj, mara waravan je de bteeknise thoc gode bgerjipt… Duidelijk? Een soort elektronische muziek in een verkeerde volgorde dus, maar die klopt als een bus en toch compleet is. Een soort poppie variant van het harde mathcore. Mathpop? Het zit in ieder geval behoorlijk wiskundig in elkaar.

Deze razend knappe muziek van Rutger Hoedemaekers heeft veel weg van het Amsterdamse electro-duo Zea: gestoorde breaks op de voorgrond met een vrij droge zangstem op de achtergrond. Maar About is geraffineerder en vrolijker dan Zea. Nog een leuke wetenswaardigheid van Bongo is het label waarop het is uitgebracht: niks minder dan het Cock Rock label van Jason Forrest, beroemd van veel goede breakcore. Zo hard als veel muziek op Forrest’s label is About zeker niet, maar de keuze is niet onlogisch.

En dan nu een paar redenen waarom de Bongo luisterervaring je volledig van je voeten slaat en je onmiddellijk je vrienden doet optrommelen om een About-fanclub op poten te zetten:

A: De fantasiebeesten met stropdassen op de hoes zijn cool.

B: Twee is beter dan één. Zeker als die ander GRAM, a.k.a. Marg van Eenbergen is, bekend van Seedling en als de vriendin van. Ze staat Rutger muzikaal bij en maakt met haar stoere stem van het gitaarpopliedje Banddynamics een instant hit. Helaas is dit het enige liedje (let op het sportfluitje!) waarin haar stem op de voorgrond treedt.

C: Gemartelde instrumenten klonken zelden zo goed als in het gestoorde openingsnummer met de titel Think Niles Drink of het instrumentale Furry Dice(dangling from the guitar).

D: Niet alleen het standaard pop/rock-instrumentarium, als elektrische gitaar, bas en drums worden hier door de About-mangel gehaald. In Nogato en Friends Applaud, the Comedy is Over speelt een piano een soort moderne klassieke riedel, waarover een saxofoontje een zo mogelijk nog onmogelijkere riedel heen blaast, ondersteund door nog wat onwaarschijnlijke blaasinstrumenten zoals hobo en fluit. Rutger’s stem klinkt alsof hij zijn stembanden onder stroom heeft gezet. Dit kun je onmogelijk meezingen. Zelfs Rutger zelf niet…

E: Wie pop, moderne klassieke muziek, wiskundige electro en stamphouse (Stack of Marshalls) succesvol met elkaar weet te combineren tot een aanstekelijk dansbaar geheel is … ontiegelijk knap.

Beste mensen, erken dit werkje!