50 jaar Nederpop Live!

Ruim dertig artiesten brachten afgelopen vrijdag op 3 oktober een ode aan 50 jaar Nederpop in de Heineken Music Hall (HMH). Een gevarieerde en strak geregisseerde show, waarbij een aantal grote kopstukken ontbraken en opvallend weinig vrouwelijke artiesten aanwezig waren. Aan de andere kant, het evenement duurde nu al ruim vier uur, dus er zullen altijd namen ontbreken bij dit soort gelegenheden. 50 jaar Nederpop Live! was al met al toch een geslaagde avond, al was het publiek wel erg tam.

Presentator Leo Blokhuis

Er komt nogal wat regie bij kijken om zo’n groot evenement als 50 jaar Nederpop Live! strak te laten verlopen. Dat heeft vooral te maken met de vele changementen van bands en instrumenten. Niets dan lof voor de mensen van de organisatie dan ook, hoewel de geprojecteerde interviews van Leon Verdonschot met diverse artiesten wel de vaart uit de show haalden. Anderzijds waren deze intermezzo’s ook nodig, want binnen tien minuten moest de backline klaar staan voor de volgende band. Het grote podium was namelijk in tweeën gesplitst. Bestaande bands rouleerden continu met afzonderlijke artiesten. Artiesten, die overigens voortreffelijk begeleid werden door top-sessiemuzikanten als Leendert Haaksma, Michiel van Schie en Hans Eijkenaar. De bands en artiesten werden met verve aangekondigd door Leo Blokhuis en Jan Douwe Kroeske.

Eenzijdig

Extince

Het gevaar van een gevarieerd programma met diverse bekende artiesten (‘een feest der herkenning’) is wel dat het een allegaartje van stijlen kan worden, waarbij de show nergens echt tot een hoogtepunt komt. Dat was in de in de bijna uitverkochte HMH dan ook het geval; de euforie bleef uit. Opvallend was dat het overzicht van een halve eeuw Nederlandse popmuziek qua stijlen juist wat eenzijdig was. Er waren geen dance- en hiphopacts (op de overdonderende Extince met ‘Spraakwater’ na), geen meidengroepen en ook het levenslied was niet vertegenwoordigd. Het waren vooral de Nederlandstalige pop en (symfonische) rock die de overhand hadden. Nog opvallender was de afwezigheid van vrouwelijke popartiesten als Anita Meyer, Trijntje Oosterhuis, Anouk en Ilse de Lange. Mogelijk had dat met het kostenplaatje van de avond te maken. Dat was waarschijnlijk ook de reden dat kopstukken als Golden Earring, Kane, The Nits, Doe Maar, Van Dik Hout, Within Temptation, Tiësto en Marco Borsato schitterden door afwezigheid. De vooraf aangekondigde Junkie XL was ook afwezig. Niet echt een compleet beeld van 50 jaar Nederlandse popmuziek dus.

Andy Tielman

Wat was er dan wel? Genoeg vermaak en kwaliteit, want na zo’n show is wel duidelijk dat ons kleine landje genoeg muzikaal talent in huis heeft. De 72-jarige Indorocker Andy Tielman van The Tielman Brothers beet het spits af, op chronologische volgorde gevolgd door artiesten die belangrijk zijn geweest binnen de vaderlandse popmuziek. Zoals Armand, Peter Koelewijn en Boudewijn de Groot. Laatstgenoemde bracht met zijn band, aangevuld met Ernst Jansz op piano, vier nummers ten gehore die voor kippenvel zorgden. Bijzonder was het duet ‘Meester Prikkebeen’ met Elly Nieman, dat bijna net zo authentiek klonk als op de plaatopname uit 1968. Daarna kwam het publiek even kort los bij ‘Little Green Bag’ van George Baker. De wat minder bekende Hans Vermeulen bleek hierna zeer goed bij stem en bewees hoe sterk zijn songs nog altijd zijn.

Margriet Eshuijs

Een beetje een gekke sprong werd gemaakt toen Krezip in de huid kroop van Shocking Blue met een ode aan ‘Venus’, bijgestaan door oud-Shocking Blue-gitarist André van Gelder. Toch zette het eigenzinnige Krezip een overtuigend stevige rockversie van de wereldhit neer. De overgang naar hun eigen repertoire misstond vervolgens wat binnen de sfeer van de seventies. Een wat rommelige sfeerovergang volgde met de godfather van de palingsound, Piet Veerman. Margriet Eshuijs, het boegbeeld van de band Lucifer, was een van de weinige vrouwelijke artiesten. Ze vertolkte het gevoelige ‘House for Sale’.

Publiekslieveling

De Dijk

De rauwe blues van Harry Muskees Cuby and The Blizzards overtuigde het publiek niet en ook het aanstekelijke loopje van ‘Saturday Night’ van Herman Brood mocht vervolgens niet baten. Het was even wennen om Syb van der Ploeg het nummer te horen zingen, maar hij deed dat toch zeker niet slecht. Toen publiekslieveling De Dijk ten tonele verscheen leek er eindelijk een beetje sfeer te komen in de HMH. De mimiek van Huub van der Lubbe was vermakelijk als altijd en de band, waarbij de strakke blazerssectie opviel, was weer goed geolied.

Het instituut Jan Akkerman kreeg ruim baan. Hij liet duidelijk zien hoe vingervlug hij nog is. De band Alquin overtuigde vervolgens minder, vooral de zang was niet zo sterk. De performance van C.C.C. Inc. was dat juist wel; in koor zong het publiek Doe Maars ‘Nederwiet’ mee. Ook Ten Sharp overtuigde, alleen jammer dat het geluid tijdens het eerste couplet ontbrak. De geluidsmannen waren overigens wel vaker niet helemaal alert bij de changementen.

Het Goede Doel was misschien wel het beste op dreef en was dan moeilijk van het podium af te krijgen. Clubacts Spinvis en Claw Boys Claw kwamen in de HMH niet echt goed uit de verf, terwijl Johan uitblonk met ‘Miss Wonderful’ van wijlen Wally Tax en Voicst overtuigde met hun versie van ‘Buddy Joe’ van Golden Earring. De grande finale met Bløf bleef echter uit. Het optreden van de Zeeuwen behoorde niet tot de hoogtepunten.

50 jaar Nederpop Live! was al met al een geslaagde avond met genoeg memorabele momenten, al liet de avond als geheel door de tamme sfeer in de HMH geen bijzonder grote indruk achter. Op zaterdag 11 oktober is op Nederland 3 een uitgebreide samenvatting van het evenement te zien.