Een modern en tevens tijdloos sprookje
Wie bij sprookjes denkt aan onschuldige verhalen voor kinderen zit er flink naast en kent Into The Woods nog niet. Hierin gaan grimmigheid en humor hand in hand, is een goede afloop geen vanzelfsprekendheid en beseffen volwassenen dat ze slechts ‘kinderen tussen reuzen’ zijn.
Deze musical van Stephen Sondheim en James Lapine is gebaseerd op het sprookje Sjaak en de bonenstaak en de Grimm-versies van Roodkapje, Assepoester en Rapunzel. Zij brachten deze figuren bijeen door er het verhaal van een kinderloze bakker en zijn vrouw aan toe te voegen. Om de kinderwens uit te laten komen en de vloek van de heks te doorbreken, moeten de bakker en zijn vrouw het bos in om vier voorwerpen te verzamelen. Op dat moment komen alle personages samen. Stuk voor stuk doen ze er alles aan om hun wens in vervulling te laten gaan, zelfs als dat ten koste gaat van de ander. Deze egoïstische houding heeft reusachtige gevolgen. De scheidslijn tussen de veilige sprookjeswereld en de boze werkelijkheid raakt steeds meer opgeheven.
Een volwassen sprookje
Niet alleen grijpt het stuk terug op het feit dat sprookjes vóór het Grimm-tijdperk voornamelijk voor een volwassen publiek waren bedoeld, maar speelt het ook met het imago van een aantal sprookjesfiguren. In de wereld van Into The Woods verschillen prinsen soms niets van slechte (lees: seksbeluste) wolven en kunnen heksen en reuzen juist rechtvaardig zijn.
Into The Woods brengt het heden en verleden op verschillende manieren samen. Daar doet deze uitvoering nog een paar schepjes bovenop. Allereerst heeft de musical weer de originele muzikale bezetting, wat bijna uitzonderlijk is voor de hedendaagse musical. De helft van het podium wordt opgevuld door een vijftienkoppig orkest onder leiding van Jeroen Sleyfer. De musici nemen hierdoor zowel letterlijk als figuurlijk de fundamentele rol van het bos in. Een ware troef van producent Esther Maas (tevens de heks in het stuk).
Sondheim in een hedendaags jasje
De sprookjesfiguren dragen geen vroegmoderne kledij, maar zijn in een hedendaags jasje gestoken: een legging voor Assepoester, tijgerprint voor de stiefmoeder en stiefzussen en ‘foute’ bonten snowboots voor Roodkapje. Tel daar een topcast bij op en het resultaat mag er zeker zijn. Niet alleen vormen de spelers een sterk ensemble, maar ook individueel maken ze indruk. Elise Schaap heeft als hakkende ‘hard-core’ Roodkapje continu de lachers op haar hand. Paul Groot overtuigt als seksbeluste, ietwat pathetische prins en wolf. Ook de vocale klasse van Brigitte Heitzer (Assepoester), Lone van Roosendaal (Bakkersvrouw) en Guido Spek (Sjaak) staan als een huis. Dit is ook te danken aan de gevatte vertaling van Jeremy Baker. Subtiel speelt hij met rijm en ritme, waardoor de complexiteit en humor van Sondheims muziek treffend terugkomt.
Helaas doet de geluidskwaliteit soms wel afbreuk aan de verstaanbaarheid van de acteurs. Dat is jammer, vooral bij een musical van Sondheim, waarin de tekst van fundamenteel belang is. Het zou kunnen dat dit iets eenmaligs is en dat het in een ander theater meevalt. Laten we het hopen, want dat zou deze uitvoering van Into The Woods nog geslaagder maken.
