Mensen kijken in de Schouwburg

Klapvee is een voorstelling van theatercollectief Als de Beren Komen en regisseur Inge Wannet. Een kleine productie van 30 minuten, die mooi voor een andere voorstelling gepland kan worden. Zowel de theatermakers van Als de Beren Komen als Inge Wannet zijn gespecialiseerd in locatietheater. Het mag dan ook niet verbazen dat Klapvee niet in een van de zalen, maar in de foyer van de stadsschouwburg wordt opgevoerd.

Voyeuristische ervaring

Het theaterpubliek wordt zijn trouwste zintuig ontnomen: een blinddoek moet voor. Daarnaast gaat ook een koptelefoon op, waardoor Klapvee begint als een hoorspel. De voorstelling handelt over zien en gezien worden. Een thema dat zich prima leent voor een theaterschouwburg, waar mensen voor in ieder geval een van twee komen. Klapvee wordt opgevoerd in de aanloop van de hoofdvoorstellingen die op de programmering staan van het Nederlands Theaterfestival. Dit betekent dat de foyer langzaamaan steeds drukker wordt. Wanneer de blinddoek af mag maar de koptelefoon opblijft, ontvouwt zich het interessantste element van deze voorstelling: theater en realiteit lopen letterlijk door elkaar heen. Er staan verschillende figuranten in de foyer, maar het duurt even voor je door hebt wie dat zijn. Daarnaast zijn er ook reguliere bezoekers die een drankje drinken terwijl ze staan te wachten voor een andere voorstelling. Doordat het geroezemoes gedempt wordt door je koptelefoon, voel je je lichtelijk afgesloten van de ruimte waar je in zit en kan een voyeuristische ervaring ontstaan. Lekker mensen kijken. Onderwijl spreekt acteur Alex van Bergen je toe door de koptelefoon en vraagt je goed te kijken naar wat je ziet.

Misschien had het daarbij moeten blijven, maar de makers willen ook nog een verhaal vertellen. Een liefdesverhaal dat helaas geen interessante aanvulling levert op het thema van zien en gezien worden en daarom overbodig aanvoelt. Het leidt af van het voyeurisme en laat Klapvee daardoor net niet beklijven.