Internationaal geklasseerde Nederpop
Wat heeft de zeer uiteenlopende muziek van deze achtste editie Nederpop update gemeen? De enorm grote klasse die aandacht vraagt van de liefhebber. Wat velen soms niet weten is dat muziek uit ons eigen land vaak ook in het buitenland de aandacht trekt. Soms is dat zelfs meer dan in ons eigen land. We gaan van de rock van JP de Klerk naar zachte luisterliedjes van Leonie Meijer om vervolgens ons onder te dompelen in progrock van Glorious Wolf.
JP de Klerk – Rock & Roll Principal
De Zeeuwse singer-songwriter JP de Klerk waagde zo’n twee jaar geleden de sprong naar een solocarrière. Zijn album Old Church Road kreeg behoorlijk wat aandacht. Nu, twee jaar later, is zijn tweede album verschenen onder de welluidende titel Rock & Roll Principal, een verwijzing naar zijn werkzame en zijn muzikale leven. Als teamleider op een school speelt hij in zijn vrije tijd een fijn stukje rock & roll. Shane Alexander reikte hem de titel van dit album aan tijdens het mixen van het vorige album bij hun samenwerking in Los Angeles.
Het album opent met een heerlijk gedreven liedje ‘Top of the World’, wat een tikje verwijst naar de foto op de hoes waarop de zanger op het dak in rock-houding is gefotografeerd. De liedjes van De Klerk zijn stuk voor stuk van een hoog niveau. Zijn stem heeft een heerlijk ruw randje en zijn dochter verzorgt de achtergrondzang. De begeleiding is meer dan in orde met gitaar, mandoline, harmonica, pedalsteel, bas en drums. Op een van de songs speelt zelfs een strijkkwartet mee. Dat tilt ‘Light of my Life’ natuurlijk boven alle andere liedjes van het album uit. De gevoelige snaar weet De Kerk ook regelmatig te raken. Luister bijvoorbeeld naar ‘Fragile Paradise’ die samen met de eerdergenoemde compositie met strijkers het predicaat rockballad afdwingen. Het album trekt in een soort sneltreinvaart aan je voorbij, waarbij je alleen maar honger krijgt naar nog veel meer van dit soort heerlijke gedreven rockmuziek. Het verdient de aandacht van rock-minnend Nederland.
Leonie Meijer – Perfect Solitude
De eerste onbevangen luisterbeurt van de EP Perfect Solitude van Leonie Meijer onderga ik onwetend van haar verleden. Fraai klinkt de stem bij de opening ‘Without You’. Tijdens ‘What Happened Since’, als de stevige drum invalt, schieten mijn gedachten naar Eivor. In het afsluitend titelnummer rijst het ontzag als het naar het einde aanzwelt tot een machtig slot. Wat achterblijft is de vraag: waarom maar een EP met slechts zes liedjes? Bij navraag blijkt het deel één te zijn van een tweeluik of meer. Deel twee zal volgend jaar verschijnen.
Dan ontstaat mijn nieuwsgierigheid naar wie deze Leonie Meijer dan wel is. Duikend in haar historie komen we haar tegen bij de Grote Prijs van Nederland en bij The Voice of Holland. Haar single uit 2010 ‘Lost in Yesterday’ haalde de TOP40. De twee volgende jaren stond ze bij De Toppers in de ArenA. In 2013 verscheen een Nederlandstalig album Los. In 2014 maakt ze het nummer ‘Make Me Stay’ met The Prophet. Een heel gevarieerd verleden zoals we zien. Met deze EP maakt Meijer indruk en lijkt ze voorlopig haar weg gevonden te hebben in de muziekwereld. Deze EP draagt een hoge mate van kwaliteit, die haar prachtige stem recht doet en maakt ons nieuwsgierig naar het vervolg. We zien daar dan ook reikhalzend naar uit en ook naar een live-ervaring.
Glorious Wolf – Zodiac
Zodiac is niet het eerste album van Glorious Wolf, maar wel het eerste album met zang. Achter deze band gaat de multi-instrumentalist Ruud Dielen schuil. Hij speelde en componeerde vrijwel alles op dit werkje zelf en nam het op in zijn studio. ‘Constellations’ opent het album in een ruim elf minuten durende blauwdruk van wat Glorious Wolf ons te bieden heeft! Het geluid van Glorious Wolf is geschroefd op het fundament dat Pink Floyd bouwde. Het is geen kopie, maar een extensie gebaseerd op de ingrediënten van de Roger-Waters-periode van Pink Floyd. Dit alles mooi uitgesponnen met machtig gitaarwerk en een fijne zangstem, die past bij de vergelijking. Het saxofoonwerk herinnert aan de mooiste momenten van Floyd.
Op ‘Close to the New World’ neemt de band wat afstand van de idolen met Zuid-Amerikaanse gitaarklanken en zang die dichter naar Peter Gabriel kruipt. Wel met stevig gitaargeweld en dito rockgeluid dat me weer richting een vergelijking met Kaipa slingert. Ruud Dielen kent zijn klassiekers en bouwt daar zijn eigen Progrock-tempel mee. Het zou mij niets verbazen als deze muziek elders op de wereld ook wordt opgepakt, wanneer Glorious Wolf door de juiste mensen gehoord wordt. Dat verdient deze muziek zonder meer.
