Indrukwekkende bedwelming

Op het vorige album, Overpowered uit 2007, liet Murphy horen dat ze elektronische pop kon maken die zowel hitgevoelig als verrassend diepgaand was. Na fantastische stampers als ‘Let Me Know’ en ‘Movie Star’ volgde het tragere maar bedwelmende ‘Primitive’. De pop is er op Hairless Toys inmiddels wel uit. Sterker nog: Róisín Murphy anno 2015 is behoorlijk dwars. Het album klokt vijftig minuten, en dat met acht nummers. Eentje daarvan duurt vier minuten; de rest gaat richting de zes minuten of gaat daarover heen. Een deel van de muziekstukken (liedjes zijn het nauwelijks te noemen) leunt duidelijk op dansmuziek, maar probeer je eens een euforische menigte voor te stellen op ‘Evil Eyes’ en ‘Exploitation’…

Mooie anticlimax

De paranoïde sfeer en hypnotiserende, dwingende bassen van die nummers roepen eerder het beeld op van een dansvloer waarop iedereen, geïsoleerd van elkaar, een beetje voor zich uit danst. ‘Exploitation’ bijvoorbeeld klokt ruim negen minuten, en bouwt een spanning op die nergens tot een climax leidt. Sterker nog: op de helft van de track valt de zang weg, en volgt een langgerekt instrumentaal deel, dat een goede gooi doet naar mooiste anticlimax in de popmuziek van 2015.

Op een ander deel van het album is de elektronica zo goed als verdwenen. ‘Exile’ en ‘Unputdownable’ vormen samen een vreemd duo, juist doordat ze zo gewoontjes klinken. Ze zitten ergens tussen slepende folk en classic rock-esque toestanden in. Het zijn prima nummers, maar deze quasi-missers zijn toch Fremdkörper op een verder erg avontuurlijk album. Toch is het nog maar de vraag of ze beter helemaal van het album hadden kunnen worden gelaten. Ze zorgen namelijk wel voor enige verlichting tussen het wat zwaardere werk.

Details vallen op hun plaats

Maar uiteindelijk overtuigt Hairless Toys toch het meest wanneer Murphy zich een heel eind van de gebaande paden begeeft. Zo is het wat jazzy titelnummer onnadrukkelijk aanwezig, totdat de synthesizers invallen. Die lijken aanvankelijk met de rest van de muziek te vloeken, maar al snel wordt duidelijk dat hun aanwezigheid niet meer dan logisch is. Hetzelfde geldt voor het bijna onbezorgde gefluit op ‘Uninvited Guest’, dat contrasteert met de nerveuze elektronica en zang.

Het duurt even voordat de opvallende (om niet te zeggen vloekende) elementen op hun plaats vallen op Hairless Toys. Dat, in combinatie met het uitgesponnen karakter, laat het album langzaam uitgroeien tot een fraaie bedwelming. Waar eerst veel nummers vrij leeg lijken, begint het geheel steeds vanzelfsprekender te klinken. Ook ‘Exile’ en ‘Unputdownable’ vallen uiteindelijk op hun plaats. Tegelijkertijd blijft het dwarse karakter van de muziek overeind. Dat alles bij elkaar opgeteld levert een van de indrukwekkendste platen op van het lopende muziekjaar.