Goedlachse Ier speelt intieme set tussen fluitende vogels

“Wauw, this venue is so great. I can’t stop saying it”. Ook McMorrow is behoorlijk onder de indruk van het podium midden in het bos. Het is wellicht één van de meest intieme plekken waar hij gespeeld heeft. Het past dan ook goed bij het optreden dat hij vanavond geeft zonder band. Dit resulteert in een intieme avond waarbij McMorrow de nummers van zijn twee platen in een veel rustiger jasje ten gehore brengt dan normaal.

Akoestische schoonheid

Hij opent de avond op zijn akoestische gitaar met het zachte ‘Hear The Noise That Moves So Soft And Slow’. Op de fluitende vogels na is het compleet stil in het bostheater. Hoewel de frisheid van de avond inslaat, zijn de eerste kippenvelbultjes door de muziek al geteld. Deze worden nog wat heftiger bij ‘We Don’t Eat’. Hoewel hij de intense uithaal niet helemaal zuiver haalt, is zijn stem toch erg bijzonder in dit nummer. Hij schreeuwt net niet, maar zijn stem is rauw en hard. Ook al staat de muzikant bekend om zijn aparte falsettostem, juist deze hese vocals raken ook.

“Het derde nummer is net als de eerste twee tracks van zijn eerste release Early in the Morning: ‘Sparrow and the Wolf’ heeft hij al een tijd niet gespeeld, maar pakt prima uit. Zijn speciale stem is goed te horen: soms doet het zelf opera-achtig aan. Deze man komt waarschijnlijk nog bij hogere tonen dan menig zangeres. In combinatie met de akoestische gitaar is het een prachtig geheel.

Ideale locatie

Hoewel de eerste nummers op akoestische gitaar kwalitatief erg goed zijn, komt het keyboardspel van McMorrow helemaal binnen. De harde tonen zijn tot bovenin het publiek prima te horen. ‘Red Dust’ op slechts een keyboard is een stuk rustiger dan op de plaat. Toch wordt de band tot nu toe niet gemist: Het geluid dat de singer-songwriter in zijn eentje neerzet is subliem. Tussen de nummers door blijft hij zeggen hoe fijn hij de locatie vindt. Hier en daar wat grapjes over vogels die zijn show verstoren (“Go find you own venue, you bird! You’re just a bird, sitting in the tree. I work hard for this.”) en over zijn verblijf in L.A. maken de sfeer nog losser dan die al was.

McMorrow speelt naast werk van zijn twee platen tevens ander werk. Het schreeuwerige refrein van het nieuwe ‘Evil’ laat monden open vallen. Hij speelt en zingt met bezieling en er zijn geen fouten te horen. Om zijn tijd in L.A. niet te vergeten speelt hij de cover ‘Angeles’, een volgens hem lastige track om uit te voeren. Ook dit lacht hij met zijn karakteristieke lachje en humor weg: “Oh, did you hear that? I only made one mistake!”.

Hoogtepunten

Op een paar valse noten na is er eigenlijk vrij weinig aan te merken op het optreden van McMorrow. Hoewel de muziek en de lyrics tamelijk serieus zijn, maakt hij er een echte show van. Wanneer hij door blijft dralen over het tunen van zijn gitaar en de ongemakkelijke stilte die dan valt, moet hij opeens hard lachen. Dit geratel is blijkbaar exact de reden waarom zijn bandleden hem niet laten praten tijdens concerten met band.

De dankbaarheid die hij uitstraalt tijdens ‘Look Out’, het laatste nummer voor de toegift, is misschien wel het meest bijzonder. Hij kan het publiek en de locatie dan ook niet vaak genoeg bedanken. Een hoogtepunt is afsluiter ‘And If My Heart Should Somehow Stop’, die hij onversterkt, vooraan bij het water en zittend, de tribune op zingt. De overgang van grapjes naar serieus is gelikt: hij heeft de zin “I swear I will fall into the water” nog niet gezegd of de eerste akoestische klanken van het nummer galmen door het theater.

Het is een prachtige afsluiter van een mooi concert. De vogels die fluiten, de groene locatie, de bijzondere stem en de gevarieerde set van McMorrow, alles klopt op deze avond.