Genieten en griezelen

Branagh begon in 2017 met Murder on the Orient Express en vervolgde in 2022 met Death on the Nile. Nu koos hij voor het minder bekende Hallowe’en Party (Nederlandstalige titel De versierde bezemsteel) dat Michael Green helemaal naar zijn hand zette.

In het origineel draait het om een tienerfeestje in een Engels dorpje, waar een meisje wordt vermoord. Een meisje dat waarschijnlijk getuige was van een moord. Iets dat niemand gelooft. Poirot wordt opgetrommeld om alles uit te zoeken. In de film van Green/Branagh is het verhaal verplaatst naar het Venetië van 1947, waar Poirot na zijn pensioen is neergestreken. In een oud palazzo woont hij een seance bij door de bekende Joyce Reynolds (Michelle Yeoh). De aanwezigen willen graag in contact komen met Alice Drake (Rowan Robinson), de overleden dochter van operazangeres Rowena Drake (Kelly Reilly).

Suchet en Branagh

Suchet is een beetje een Chaplinachtige Poirot met zijn aparte loopje en wandelstok. Branagh heeft zich net zo goed een Franstalig accent aangemeten, maar is op een andere manier innemend. Bijvoorbeeld op momenten waarop de camera op zijn gezichtsuitdrukking inzoomt. Een gezicht dat minder guitig, maar meer nadenkend overkomt.

De camerabeelden zijn overigens over de hele linie opvallend. Soms scheef gedraaid, en soms van bovenaf een overzicht gevend van een zonovergoten Venetië. Dit in contrast met de steeds heftiger wordende regenbuien, onweer en storm in het verhaal. Weersomstandigheden die het onheilspellende verhaal over (zelf)moord in het sombere palazzo ondersteunen, net als de telkens van sfeer verschietende muziek van Hildur Guđnadóttir.

Diepere lagen

Onder het verhaal gaan letterlijk diepere lagen schuil en deze torenen er uiteindelijk bovenuit. In het verhaal wordt eerst gemeend dat het palazzo geen kelder heeft. Maar dat blijkt wel degelijk het geval, net zoals er een zolder is. Poirot moet leren om te gaan met de geestverschijning van de vermoorde Alice, met de spoken die opduiken. Waar moet hij nu aan twijfelen: aan die verschijningen of juist aan zijn verstand?

Het verhaal zit, met die symbolisch uitgewerkte verschillende lagen – kelder, zolder, ratio en gevoel – ingenieus in elkaar. Telkens terugkerende elementen, zoals appels, maken dat er een eenheid in ontstaat. Om dat te bewerkstelligen, is er ook een rol weggelegd voor het vroegwijze, bebrilde jongetje Jude Hill (Leopold Ferrier) dat overal commentaar op geeft.

Verschillende genres

De verschillende genres waaruit de film bestaat volgen elkaar op: detective en thriller, horror en gothic. De diverse registers lijken ook telkens een andere publieksgroep aan te spreken, net zoals Branagh een andere invulling aan Poirot geeft dan Suchet. Of Branagh een gelijkwaardige prestatie weet neer te zetten, is twijfelachtig. De psychologische lading die Christie aanbrengt, blijft een beetje aan de oppervlakte, omdat de personages niet helemaal zijn uitgewerkt. En de plot is in een vloek en een zucht voorbij. Dat is allebei jammer, maar er blijft nog genoeg over om van te genieten en te griezelen.