Geen wereldnieuws
Een vast stel schrijvers van de Orde van de Dag, twee muzikanten en per voorstelling wisselende acteurs vormen de basis voor een hondsbrutale persiflage op de oudejaarsconference. Met aan de ene kant van het jaarspectrum de vluchtelingenproblematiek en aan de andere kant de start van de moestuintjesactie, herontstaat 2015 waar je bijstaat – deels vanuit script, deels ter plekke.
‘De daling van de rentestand!’ roept een VVD-type achterin de zaal bij wijze van antwoord op de vraag welk nieuws niet mag ontbreken op de satirische kalender die de Orde van de Dag heeft gecreëerd. Regisseur Greg Nottrot voegt de bruiloft van Ans en Henk en het groepsuitje van het personeel van het Parktheater – in het Parktheater – met gemak tussen 365 dagen aan wereldnieuws in. Dat je een jaar niet zomaar aan je voorbij kunt laten gaan zonder er zelf deel van uit te maken, mag duidelijk zijn.
Jihahahahad
Het concept van de Ouds & Nieuws Show is een belofte die in de uitvoering niet wordt waargemaakt. Enerzijds biedt de speelse vorm ruimte voor een onvoorspelbaarheid die met klassiek theater nooit bereikt kan worden, om daarmee de actualiteit in een ander licht te plaatsen. Echter bestaat er humor voor op en buiten het toneel. De sketches, liedjes, gedichten en columns, die elk een lengte hebben van maximaal één minuut, mixen een De Speld-vibe met de gemiddelde keukentafelgrap van een verveelde huisvader.
Toegegeven, soms is dit eindejaarscircus oprecht om te lachen. Denk daarbij aan een opsomming van alle keren dat er een afgehakte penis in het nieuws kwam – gegarandeerd vaker dan je voor mogelijk hield – of een Adele-parodie waarna je nooit meer iemand met ‘hallo’ wil begroeten. Helaas krijg je in combinatie met een script dat zich wat te bewust is van zijn eigen vindingrijkheden dan iets als – juist ja – ‘jihahahahad’.
Spel drijft de spot met zichzelf
De risico’s die improvisatietoneel met zich meebrengt, uiten zich tijdens deze conference in een stilstaande klok op de beamer, delen van scripts die ontbreken en, als gevolg daarvan, acteurs die plompverloren staan te kijken naar het papier waarop de Parijs-aanslagen zich hadden moeten voltrekken. Improvisatie en perfectie zijn echter tegenpolen, dus dat is ze vergeven. Wat minder vergeeflijk is, is de manier waarop die schoonheidsfoutjes worden rechtgepraat. De acteurs lijken zichzelf niet serieus te nemen en barsten soms halverwege een scène in lachen uit, waardoor het lijkt alsof het spel niet de spot drijft met Geert of vrouwen die penissen afhakken, maar met zichzelf.
Zonder champagne
Een gevoelsmatig einde is vaak het enige juiste einde, en er is dan ook geen verklaring voor het feit dat na een prachtig afsluitend gitaarnummer er nog geen einde aan het spektakel gemaakt wordt. Gelukkig kan een instant pophit over de eerder genoemde lage rentestand de sfeer nog enigszins redden, maar het jaar had eigenlijk al rond half november met champagne afgesloten kunnen worden.
‘Doel van het concept is om met theater bloot te leggen wat journalist niet kan onthullen,’ aldus De Orde van de Dag zelf. Als die openbaringen echter zo op de oppervlakte blijven, geeft men voorlopig nog wel even de voorkeur aan het Eindhovens Dagblad. Dit is bij lange na nog geen wereldnieuws – laten we die champagne dan ook in godsnaam achterwege laten.
