Jeux d'Enfants

Het is onmogelijk om geen vergelijking te trekken tussen Yann Samuells Jeux d’Enfants en Jean-Pierre Jeunets Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulin uit 2001. Beide films lijken uiterlijk veel op elkaar, dat kan niemand ontkennen. Maar terwijl Amélie lief en schattig van toon was, laat Jeux een veel sadistischere versie van het spel der liefde zien. Krijg je vlinders in je buik van de manier waarop Amélie de pasfotoverzamelende Nino probeerde te vertellen dat ze van hem hield, in Jeux d’Enfants ontbreekt die realiteitzin vrijwel en wordt het ultieme haat-liefde spel gespeeld.

Carousel

De achtjarige Julien (Thibault Verhaege) en Sophie (Joséphine Lebas-Joly) zijn vriendjes door dik en dun en maatjes voor het leven. Ze spelen samen het spelletje, waarbij de een, die een blikken doosje met carousel op de zijkant in handen heeft, mag zeggen wat de ander moet doen. Het spelletje begint onschuldig met wat kattekwaad op school. Zo plast Julien in bijzijn van de directeur op de grond, zodat hij het doosje weer in handen kan hebben. Maar de speelse rivaliteit wordt met de jaren wreder. Zo laat de volwassen Julien (Guillaume Canet) Sophie (Marion Cotillard) in haar studententijd haar slipje over haar broek heen dragen, waardoor ze een examen niet haalt. Het spel wordt steeds serieuzer tot het punt waarop Julien voor het altaar staat en Sophie zijn bruiloft verpest. Hij zet haar neer op rails, waar een paar minuten later een trein langs zal komen. Natuurlijk durft ze niet te blijven staan en daarmee is het spel uit. Het wordt tijd om volwassen te worden. Jaren later denken ze nog steeds aan elkaar en hopen ze elkaar nog eens te zien. Beide zijn ingezakte volwassenen geworden, die op zoek zijn naar een beetje spanning in hun leven. De ultieme uitdaging ligt te wachten.

Dromerig

Samuell gebruikt eenzelfde dromerige en sprookjesachtige sfeer zoals we die van Amélie kennen. Hij gebruikt felle kleuren en mooie special effects, waaruit je zou kunnen concluderen dat hij Jeunets succes probeert te evenaren door eenzelfde film te maken. Maar niets is minder waar. De tekenfilmachtige decors in Jeux d’Enfants laten de klap van de realiteit harder aankomen dan ooit. Ze laten duidelijk zien hoe de gekte toeslaat bij de twee hoofdpersonen, zeker als ze wat ouder worden.

Roze wolk

Jeux d’Enfants begint als een schattig liefdesverhaal, waarbij een jongen een meisje redt van een groep bullebakken. Het laat zien hoe een spelletje twee kinderen bij elkaar kan brengen. Maar een spelletje kan dusdanige vormen aannemen, dat er een soort roze wolk onstaat. Bij Amélie was de roze wolk in de film vrij ongevaarlijk, omdat Amélie de verklaring van de liefde als haar belangrijkste taak zag. Bij Jeux krijgen we een pervers geheel te zien waarbij het spel belangrijker wordt dan het echte leven. Hoe verder je in de film komt, hoe donkerder de scènes worden en hoe erger de gekte wordt. De roze wolk verdwijnt langzaam.

Realiteit

Jeux d’Enfants
is een prachtige film. Samuell heeft zijn uiterste best gedaan om een wereld weer te geven waarin het volledige gebrek aan realiteitszin pijnlijk duidelijk wordt. De wereld van Julien en Sophie laat zien hoe een spelletje kan omslaan in een obsessie en hoe liefde kan omslaan in haat, maar tegelijkertijd de ultieme liefdesuiting kan zijn. De acteurs laten zich van hun beste kant zien in dit verhaal over liefde en haat. Jeux d’Enfants lijkt een lolletje van begin tot eind, tot je ineens gaat nadenken over hoe morbide het spel der liefde soms kan zijn.