Blue Jasmine

Jasmine (Cate Blanchett) is gelukkig en heeft alles wat haar stenen hartje begeert. Ze leeft een luxueus leven, wordt verwend door manlief Hal (Alec Baldwin) en doodt de dagen met hangen in het zwembad onder het genot van een cocktail. Werken doet ze niet, neerkijken op het gepeupel wel.

Hal blijkt echter niet zo’n toffe vent als hij doet voorkomen. Zijn gladde praatjes verdoezelen veel, maar wanneer de FBI hem oppakt voor grootschalige zwendelpraktijken, moet Jasmine van het ene op het andere moment op eigen benen staan. En daar is ze niet zo goed in. Ze wordt gedwongen bij haar zus Ginger (Sally Hawkins) in te trekken, een persoon die Jasmine nog niet zo lang onder het kopje ‘gepeupel’ schaarde. Dat Hal het vermogen van Ginger en haar toenmalige man Augie (Andrew Dice Clay) heeft doen verdampen met zijn malafide investeringen is voor Jasmine geen issue, maar daar denken anderen anders over.

Familiedrama’s en affaires

Het omvangrijke oeuvre van Woody Allen kenmerkt zich door familiedrama’s in alle soorten en maten. Vaak zijn het affaires die ten grondslag liggen aan het drama. De films blijven echter luchtig en vervallen zelden in louter doffe ellende. De mix van humor en drama – beide aspecten komen in Allens goede films volledig tot hun recht – is wederom op prachtige wijze aanwezig in Blue Jasmine, absoluut een van zijn betere films.

Blue Jasmine draait volledig om Jasmine. Andere castleden vervullen (vaak komische) bijrollen en kennen, afgezien van de naïeve Ginger, geen subplots. Waar vaak in voorgaande films allerlei verhalen door elkaar heen lopen, kiest Woody Allen dit keer bewust voor een hoofdpersoon met een verhaal. Het feit dat Cate Blanchett gecast is als Jasmine is goud.

Cate Blanchett steelt de show

Cate Blanchett zet een machtige rol neer als neerbuigende, egoïstische en neurotische ‘trophy wife‘. Ze houdt niet op met praten over Hal (‘Hal always used to…’) en zelfs wanneer er niemand in de buurt is praat ze hardop in zichzelf. Jasmine zoekt haar toevlucht in leugens, glazen sterke drank en luxeartikelen, maar wordt snel gedwongen te werken. In aanraking met de alledaagse realiteit komt ze echter nooit, daarvoor heeft ze te lang in weelde geleefd en is haar werkelijkheid te bekrompen.

Tot aan het einde toe blijft Jasmine boeien. Dat is knap, want van een aimabel karakter is weinig sprake. Cate Blanchett speelt echter zo fascinerend en naturel, dat je met haar te doen hebt. Ook opvallend is dat hoe slecht Jasmine er ook aan toe is, ze altijd een bepaalde aantrekkingskracht blijft houden in haar mantelpakjes van Chanel en met tasjes van Vuitton. Cate Blanchett is zelfs mooi als ze een emotioneel wrak is. Het is maar weinigen gegeven.

Naast Cate Blanchett valt er te genieten van het niet-chronologisch vertelde verhaal en de mooie, melancholische muziekjes zoals Blue Moon, het liedje dat Jasmine op het lijf geschreven is. Woody Allen levert dit jaar een klein meesterwerkje af, net zoals hij dat twee jaar geleden ook al deed met Midnight in Paris. Momenteel filmt hij zijn film voor 2014, al zal dit jaar overtreffen nog een hele opgave zijn.