Familie

~

Moeder kan niet snel genoeg dood

In Familie zien we een ouder echtpaar, Jan en Els, een chalet huren om een gezellig weekend met hun kinderen en partners door te brengen. Els heeft door kanker nog twee maanden te leven en daarom wil ze de familie nog één keer bij elkaar zien. Els wacht gedurende de film op een moment om goed nieuws te kunnen vertellen, maar dat moment lijkt maar niet te komen. Er is namelijk altijd wel weer iets aan de hand. Eerst blijkt de chalet zelf al niet echt fantastisch te zijn.
De oudste zoon Nico heeft duidelijk onverwerkte wrok jegens zijn moeder en zet het in een nabij gelegen dorp op een zuipen. Zijn vrouw probeert constant hun kinderen te bereiken, maar die nemen niet op. De zus van Nico is een nogal zweverig type die het niet met haar constant bellende schoonzus kan vinden. Haar man Von is een mislukt schrijver, iets wat hem door Els regelmatig wordt ingepeperd. De spanningen lopen gedurende de film op naar een maximaal kookpunt, en komen dan tot ontploffing. Met als gevolg scènes waarin een volwassen man zijn oude moeder toebijt: “Moeder, doe ons allemaal alsjeblieft een lol, en ga snel dood.”

Allemaal tegen moeder

Vooral de tweede helft van de film, waarin de bom van het gedwongen samenzijn barst, is magistraal. Het eerste uur zit je je echt op te vreten aan het gedwongen samenzijn van deze familie en de irritaties die maar niet echt willen loskomen. Als het dan toch gebeurt, voel je je – net als de karakters in de film – behoorlijk vrij. Wat dat betreft weet de film de juiste emoties te raken. De haat en wrok richt zich vooral jegens de zieke moeder en is werkelijk in de zaal voelbaar. Als kijker begin je Els daarom een ontzettend [censuur]wijf te vinden.

De uiteindelijke ontknoping is bedoeld om die gevoelens in perspectief te plaatsten en de kijker over zijn gevoelens na te laten denken, maar of de film daarin slaagt, daar moet je zelf maar achter komen. Voor iedereen die eens totaal iets anders van een film wil.