Flitsend aftreksel

Salles’ versie van Hideo Nakata’s griezelfilm Dark Water (1999) is de derde in een reeks herverfilmingen van Aziatische genrefilms, die ons eerder The Ring en The Grudge opleverde. Dark Water is niet veel beter of slechter dan zijn voorgangers. Hoewel Dark Water geen commercieel succes was, en de ervaring leert dat elke rage al gauw voorbij waait, is het einde van deze curieuze praktijk nog niet in zicht: remakes van The Eye, Pulse en Nakata’s Chaos staan nog op het programma.

Plichtmatig

Afgezien van de nieuwe setting (een troosteloos bleek Roosevelt Island in New York) en de Amerikaanse personages is er op het eerste gezicht niet heel veel veranderd. De hoofdpersonen (labiele moeder en jonge dochter) en het verloop van het verhaal (het spookt in hun nieuwe flat) zijn min of meer gelijk. Samen met scriptschrijver Rafael Yglesias (From Hell) heeft de regisseur Nakata’s film in deze vorm herkenbaarder en toegankelijker voor een westers publiek gemaakt, maar, net zoals bij alle Hollywood-remakes, hem ook terloops ontdaan van alles wat hem apart maakte. Alles wat mysterieus, ambigu en subtiel aan Nakata’s versie was, is tijdens de gang door de Hollywoodmachine verdwenen. De makers durfden er niet op te vertrouwen dat de kijker de meest elementaire verbanden kon leggen, dus elk element wordt of tot in den treuren uitgelegd, of gewoon weggelaten. Nakata’s effectief sobere en kille climax heeft plaatsgemaakt voor een plichtmatig vierkante showdown in Ring-stijl; zijn droevige coda is vervangen door een opbeurende slotscène.

Aanfluiting

Voor degene die het origineel kent en de moeite neemt dit aftreksel te bekijken, is dit storend, hoewel de aanpak soms goed uitpakt, want enkele plotelementen zijn in de nieuwe versie logischer en dus geloofwaardiger. Technische pluspunten ten opzichten van het origineel zijn er ook: Salles en consorten hadden veel meer aandacht voor de geluidsband en voor de visuele mogelijkheden. De soundtrack (van Angelo Badalamenti) en de doeltreffende geluidseffecten doen de nieuwe Dark Water beter lijken dan hij eigenlijk is, net als de schitterende camera- en belichtingstechniek, die optimaal gebruikt maakt van de grauwe kleuren en duistere setting. Toch blijft Dark Water een zwakke film, en een aanfluiting voor Salles, iemand die ooit hard op weg was een interessant oeuvre op te bouwen. Want naast de onmogelijkheid van verbetering door vereenvoudiging is het probleem natuurlijk dat de originele Dark Water ook al geen originele film was. Hij bevatte alle ingrediënten van Ringu (beide films zijn gebaseerd op boeken van Koji Suzuki): een alleenstaande held met kind, een rancuneus meisjesspook, een gruwelijk familiegeheim dat opgelost moest worden. Wie hier na het zien van The Ring en talloze klonen nog van opkijkt, is de enige die plezier aan deze tweederangs rommel zal beleven.

De dvd is voorzien van een behoorlijke hoeveelheid interviewmateriaal met regisseur, acteurs en technici, en een fraaie collectie weggesneden scènes en boeiende kijkjes achter de schermen. Enige vergelijking met het origineel ontbreekt, wijselijk genoeg, volledig.