Vergane glorie neemt geen keer
Zelfs een ijzersterke – hoe kan het ook anders? – Isabelle Huppert kan niet verhinderen dat Bavo Defurnes muzikale tragikomedie Souvenir vroegtijdig doodbloedt.
Liliane Cheverny (Huppert) werkt in een vleeswarenfabriek. Thuis, nog riekend naar de paté, geniet ze van een glas whisky en een peuk, de gordijnen potdicht. Het feit dat ze onder het pseudoniem Laura dertig jaar geleden tweede werd op het Eurovisie Songfestival is iedereen vergeten, als de mensen het al ooit geweten hebben. Maar dan komt op een dag de 21-jarige lichtgewichtbokser Jean Leloup (Kévin Azaïs) de vleeswarenfabriek binnengestapt, en hij herkent Liliane onmiddellijk voor wat ze is: een ingevroren ster die opnieuw ontdooid moet worden.
De ontdooiing van Huppert
Eerst houdt Liliane de boot nog af, maar langzaam maar zeker zwicht ze voor de charmes van de nog thuiswonende, snor dragende jongeman, die haar behandelt met alle egards die haar dertig jaar geleden voor het laatst ten deel vielen. De elektriserende bezigheden van Jean en de daaraan gelijklopende ontdooiing van Huppert, zorgen voor een zeer vermakelijke, heerlijk dynamische eerste filmhelft. Maar dan gebeurt het onvermijdelijke. De twee duiken met elkaar het bed in, en wat wel vaker gebeurt in films wanneer de twee hoofdrolspelers tussen de lakens belanden, is ook hier het geval: alles gaat bergafwaarts. Niet alleen met de relatie, helaas ook met de kwaliteit van de rolprent.
Leeglopende ballon
Daar waar Liliane aan haar tweede jeugd begint, onder leiding van Jean, die zijn bokshandschoenen aan de wilgen hangt en de rol van manager op zich neemt, wordt de film met rasse schreden bejaard. Gedaan is het met de interessante thematiek van de vergane glorie en alle tragikomische taferelen die samengaan met het feit dat Liliane een ster was toen Jean nog niet eens was geboren. In plaats daarvan legt Defurne het accent op Liliane’s plan om zich opnieuw te plaatsen voor het Eurovisie Songfestival.
Zo tenenkrommend als het AVROTROS-programma Op weg naar het Songfestival is het bij lange na niet, maar interessant kun je het ook niet noemen. De introductie van Liliane’s oude platenproducent en ex-liefje Tony Jones (gespeeld door Johan Leysen, zo stereotiep als zijn naam doet vermoeden, al rookt hij dan geen sigaren) moet nog voor wat dramatiek zorgen, maar feitelijk is het al te laat. Souvenir leeft nergens meer op, in plaats van scherpe keuzes te maken laat Defurne wat clichés de revue passeren; de film loopt leeg als een ballon en eindigt met een anticlimax. Jammer, want de excellente Huppert, de kraakheldere cinematografie en de sterke eerste vijfenveertig minuten doen je de bioscoop verlaten met het idee dat hier veel meer in had gezeten.
