Drei

Drei draait om het echtpaar Hanna en Simon, die elkaar leerden kennen in hun studententijd en nu al twintig jaar bij elkaar zijn. Hoewel hun relatie enigszins in een sleur zit, houden de twee nog enorm veel van elkaar en willen ze de ander allesbehalve pijn doen. Dat kan echter niet voorkomen dat beiden een relatie beginnen met een ander. Extra complicatie is dat dit dezelfde persoon is, de biseksuele Adam, die zelf ook geen idee heeft dat hij een relatie heeft met twee verschillende mensen die al twintig jaar bij elkaar zijn.

We hebben Tom Tykwer de laatste jaren leren kennen als een veelzijdige regisseur die een episch kostuumdrama (Perfume: The Story of a Murderer) even makkelijk afwisselde met een genrefilm (The International) of noodlotsdrama (Heaven). Ook Drei is in dat opzicht weer totaal anders dan alle films die de Duitser eerder afleverde. De film is op het eerste oog misschien een relatiedrama zoals er jaarlijks tientallen de bioscopen onopgemerkt verlaten, maar daarmee zou je Drei ernstig tekort doen. Tykwer kaart namelijk zo veel grote, belangrijke thema’s aan dat je hoofd er regelmatig van begint te spinnen.

Visuele hoogstandjes

Over het belang van cultuur gaat het, over stamcelonderzoek, toeval, de liefde en de dood. Het lijkt er regelmatig op dat dit een film is van een debuterend regisseur die er maar niet in slaagde keuzes te maken en daarom besloot maar alles in zijn debuut op te nemen. Daar komt nog eens bij dat Tykwer zijn publiek probeert te overdonderen met allerlei visuele hoogstandjes, zoals het veelvuldig gebruik van splitscreens en diverse surrealistische scènes, iets dat hem eerlijk gezegd nog behoorlijk goed afgaat.

Dat de film toch niet ten onder gaat aan zijn eigen ambitie, is niet alleen te danken aan het feit dat de film zo heerlijk anders is dan de bulk van het hedendaagse filmaanbod, maar ook doordat de driehoeksrelatie die het hart van de film vormt door Tykwer geen moment uit het oog wordt verloren. Deze opmerkelijke relatie wordt door de drie uitstekende hoofdrolspelers (met name Sophie Reis is erg komisch als Hanna) zeer realistisch weergegeven, waarbij Tykwer ook nog eens lijkt te beweren dat het concept monogamie zeer overschat is. Dat geeft veel voer tot napraten, net zoals de hele film dat eigenlijk doet, een film waarmee Tom Tykwer zichzelf opnieuw lijkt uit te vinden en laat zien nog steeds tot een van de interessantste regisseurs van dit moment te behoren.