Van de schoonheid en de troost

A Single Man is gebaseerd op een verhaal van Christopher Isherwood over een Britse professor die in Los Angeles woont in de jaren zestig. Hij hoort opeens dat zijn geliefde is overleden in een auto-ongeluk, waarna hij in rouw verkeert. Colin Firth speelt de hoofdpersoon George als een op het eerste gezicht stijve Brit die zijn verdriet niet kan tonen aan de buitenwereld. De reden hiervoor is dat George’s geliefde een man is en George’s leven een keurige façade is die zijn homoseksualiteit verbergt.

Stijve Brit

Dat A Single Man werkt komt vooral door Colin Firths rol die afstandelijke gevatheid, Britse charme en verborgen verdriet weet te vermengen in een karakter waar jij je als kijker mee kunt identificeren. In een film over rouwverwerking is empathie de drijvende kracht en Firth weet die in mooie en subtiele scènes op te wekken. De stijfheid van zijn nette keurslijf wordt wat losser als wij hem in flashbacks zien met Matthew Goode als zijn geliefde Jim. George ontmoet ook een jonge en knappe student die in de film als een soort Tadzio is zoals in Visconti’s Death In Venice. De rol van de jongen hint nog dat er een troost kan zijn in schoonheid, maar verdriet en een mate van woede hebben uiteindelijk de overhand als George zich realiseert dat hij niet kan uitkomen voor wie hij is. Julianne Moore speelt in de film een beetje een voorspelbare rol als een vrouw die moet accepteren dat zij ouder wordt. Ze is een goede vriendin van George en bemint hem, maar weet dat hij nooit op haar zal vallen.

Epifanie-effect

Het spel van de cast wordt pakkend aangevuld door strak camerawerk, een mooie soundtrack en een vlekkeloze art direction. De periode is gedetailleerd weer tot leven gebracht in interieurs en kleding die de camera helder weet te vangen. Het mooiste effect is hoe bepaalde scènes oplichten van donker naar fel en kleurrijk alsof de hoofdpersoon een korte epifanie ondergaat. Deze vormen ook de startpunten van flashbacks die George  terug doen denken aan de tijd die hij met Jim doorbracht. In deze montages wordt willekeurig gebruik gemaakt van beelden in kleur en in zwart-wit, maar Ford weet elke vorm van gekunsteldheid te voorkomen.

A Single Man doet in zijn stijl en inhoud denken aan de verzorgde en gevoelige cinema van Pedro Almodovar. Tom Ford doet niet voor de Spaanse meester onder en weet net als hij melodrama en sentimentaliteit te vermijden in een verhaal dat daar al snel ten prooi aan kan vallen. De schoonheid en het verdriet van de film blijven daardoor allebei intact en overtuigend voor de toeschouwer.