Liefde en lijken
Tim Burton houdt van horror. Als klein jongetje voelde hij zich verbonden met de monsters ‘omdat zij ook nergens bij hoorden’. Terwijl de toeschouwers om hem heen gilden van angst om de enge griezels, zag Tim Burton op het filmdoek een dolende ziel. Corpse Bride, de nieuwe animatiefilm van Burton, wordt bevolkt door zulke eenzame zielen – maar dat zijn niet de doden.
De monsters in de films uit Tim Burtons jeugd waren mannen in pakken of, vaker nog, poppen die frame voor frame bewogen moesten worden. In het digitale tijdperk komt deze techniek als special effect niet meer voor, maar Burton heeft er altijd een zwak voor gehad. Corpse Bride is dan ook niet de eerste speelfilm die hij op deze manier maakte; hij schreef en produceerde in 1993 The Nightmare Before Christmas. Elk frame dat op het scherm voorbij trekt is écht, gemaakt door vakmensen. Dat geeft de film een hele speciale, gepolijste sfeer.
Boven en beneden
~
Corpse Bride is een verhaal over wandelende doden en dansende skeletten zoals alleen Tim Burton dat kan; stijlvol, grappig en ontroerend. De doden zijn niet eng, integendeel. Bij elke new arrival wordt in de stamkroeg een feestje gebouwd, Mr. Bonejangles zingt funky jazzliedjes en overal klinkt gezellig geroezemoes. Nee, dan de kille, kleurloze wereld van upstairs. Het zijn de levenden (en dan vooral Victoria’s moeder!) die de koude rillingen over je rug doen lopen. Victor en Victoria lopen hier verloren tussen. Verlegen en onderdrukt door hun ouders proberen ze voorzichtig nader tot elkaar te komen, maar ze worden bruut uit elkaar gerukt. Elkaar leren kennen voor de bruiloft, dat is toch nergens voor nodig. Pas wanneer de doden zich onder de levenden mengen, krijgt de liefde van Victor en Victoria kans om te bloeien.
Gevoelige gezichten
~
Het verhaal van Corpse Bride is niet verrassend of bijzonder spannend. Eigenlijk is het een simpel sprookje over liefde. Bij Tim Burton draait het dan ook niet om pakkende verhaallijnen of vernieuwende dialogen, maar om de prachtige beelden: elk figuur heeft een eigen karakter en is direct herkenbaar, terwijl de werelden waarin ze zich bewegen trefzeker zijn neergezet, zonder af te leiden van de verhaallijn. Het mooiste zijn de close-ups van de hoofdrolspelers: op hun gezicht zie je de gevoelens voorbij trekken, beeldje voor beeldje.
Het respect voor de animatoren die 55 weken lang de scènes stap voor stap hebben opgebouwd wordt alleen maar groter bij het bekijken van de extra’s op de dvd. In kleine featurettes (variërend in lengte van drie minuten tot bijna een kwartier) wordt een tipje van de sluier gelicht over het stop motion-proces. Kort genoeg om niet te vervelen maar ruim voldoende om grenzeloos dankbaar te zijn voor de gekke mensen die een jaar van hun leven hebben opgeofferd om ons zeventig minuten naar zo’n prachtige film te kunnen laten kijken. Daarnaast is er ook een muziektrack, zodat je goed op je in kunt laten werken hoe belangrijk de muziek van Danny Elfman is voor de sfeer in een Tim Burtonfilm. Maar uiteindelijk houdt Burton er niet van om over zijn films te praten en dat is te merken aan de extra’s. Gelukkig spreekt het mooie sprookje van Corpse Bride voor zich.
