Blow

De grootste fout die de meeste drugsdealers maken is dat ze te veel ambities koesteren terwijl ze daarvoor niet de benodigde talenten bezitten. Het lijkt allemaal zo mooi en spannend en vooral makkelijk. Zij die gezegend zijn met een roekeloze onverschilligheid, oneerlijkheid, grenzeloze onverantwoordelijkheid en zich niet om de tuin laten leiden door vrouwen, vriendschappen en zogenaamd vertrouwen maken kans het ver te schoppen in de door debielen geregeerd wereldje van de drugs.

George Jung werkte zich in de jaren ’70 op tot een van de grootste drugshandelaars van Amerika, om vervolgens zijn hele bestaan ineen te zien storten. Hij begon wat zakgeld te verdienen met de import en distributie van marihuana. Een op het eerste gezicht charmante manier om in je onderhoud te voorzien. Wanneer Jungs handel begint te groeien, stijgen de risico’s exponentieel. Jung wordt opgepakt met driehonderd kilo weed en mag vervolgens bijleren in de

gevangenis. In de gevangenis leert hij alles over het smokkelen en distribueren van cocaïne. Gezegd moet worden dat de logistieke wereld van de cocaïne niet zo complex lijkt, en grotendeels afhangt van goede timing en brave handlangers. Jung komt in contact met Escobar en dan begint het grote geld binnen te stromen, zelfs zoveel dat er op een gegeven moment geen plaats meer in huis is om de dozen met geld kwijt te kunnen. Maar hoogmoed komt voor de val. Vermeende partners zien zelf de ongebreidelde mogelijkheden van de zuivere Colombiaanse cocaïne en werken zich ten koste van Jung op. Zoals Jung opklom in de wereld, zo mag hij tot 2014 uitrusten van zijn teloorgegane dromen en kan hij blijven treuren om het verloren contact met zijn dochter.

Het levensverhaal van een drugshandelaar is bij nadere inspectie niet echt bijzonder te noemen. Het werk is niet boeiend, interessant of spannend te noemen, het leven eromheen is slecht een schim van wat geluk mag heten. Oppervlakkig zoveel mogelijk geld uitgeven, niet als status, noodzaak of plezier, maar slechts als de kleinst mogelijke rechtvaardiging van het bestaan.

Uit het bovenstaande zou opgemaakt kunnen worden dat Blow een zeer matige film is, maar dit is niet het geval. Blow is ten eerste een zeer goed geschreven film. Nick Cassavetes en David McKenna hebben een uiterst coherent scenario geschreven naar het gelijknamige boek van Bruce Porter. De acteerprestaties zijn uitmuntend te noemen. Ray Liotta, die de hardwerkende vader van George speelt is prachtig als toonbeeld van onvoorwaardelijke liefde voor zijn zoon. Penélope Cruz is uiteraard zoals gewoonlijk beeldschoon. Zij is de vrouw van George en erg sterk in het tonen van uiterste emoties. En natuurlijk Johnny Depp die gedurende de film zovele gedaantes van een enkele man weet aan te nemen dat een simpel compliment niet voldoende lijkt te zijn.

Blow is een goedgemaakte, goedgeacteerde en bovenal goedgeschreven film over een helaas niet echt bijzondere man. Dat drugsdealers geen grote en boeiende persoonlijkheden zijn wisten we al, en Blow heeft dit voor ons nogmaals bevestigd.