Stella

In het sterk autobiografische Stella kijkt Verheyde terug op haar eigen jeugd in een Parijse voorstad in de jaren zeventig, waar ze opgroeide in een kroeg en in feite door de vaste stamgasten werd opgevoed. Een niet erg stabiele omgeving voor een fragiel meisje, zou je zeggen. Verheyde kijkt echter absoluut niet met wrok terug op het gebrek aan aandacht van haar ouders die vooral bezig waren de kroeg draaiende te houden. De film is geen afrekening met haar verleden, maar meer een nostalgische herinnering aan een tijd waarin Verheyde erachter kwam wie ze nu precies is. Op de privé-school waar Stella terechtkomt, maakt zij voor het eerst kennis met een andere levensstijl en raakt ze bevriend met de Argentijnse Gladys. Zij neemt Stella mee naar haar ‘intellectuele’ ouders en introduceert haar in complexe Franse literatuur.

Intrigerend

De grootste troef van Stella is de fenomenale hoofdrolspeelster Leora Barbara. Waar het merendeel van de kindacteurs het van een zo onschuldig mogelijke uitstraling moet hebben, intrigeert Barbara doordat ze moeilijk te doorgronden is. Ze zet de kijker voortdurend op het verkeerde been en weet de film hierdoor fris te houden. Soms lijkt Stella volwassener dan iedereen uit haar omgeving, maar even later dringt het besef weer door dat ze pas een kind is en dat ze niet alle wijsheid al in pacht heeft. De prestatie van Barbara krijgt extra glans doordat de camera zelden van haar zijde wijkt en we de film dus volledig vanuit haar ogen beleven. Deze keus geeft de film een claustrofobische sfeer mee, die de urgentie van het verhaal vergroot. De stijl is enigszins vergelijkbaar met die van de gebroeders Dardenne, die de camera eveneens zeer dicht op de huid van de personages plaatsen.

Het grootste verschil met de Waalse broers is echter dat Verheyde een grote waarde heeft toegekend aan art direction en muziek. De jaren zeventig worden door de kostuums en de inrichting van de omgeving subtiel tot leven geroepen en de Franse en Italiaanse chansons op de soundtrack zijn een uitstekende begeleiding voor Stella’s gemoedstoestand. Vooral in de scene waarin Stella op een verjaardagsfeestje van een vriendin voor het eerst met een jongen danst op de tonen van Umberto Tozzi’s Ti Amo wordt dat mooi duidelijk.

Stella is eerst en vooral een ode aan de jeugd. Die periode waarin iedereen zichzelf echt leert kennen wordt door Verheyde weergegeven zoals het werkelijk was. Vol zweverigheid, met de eerste kalverliefde en de ruzies tussen je ouders. Dat Stella opgroeit in een wat andere omgeving, doet niets af aan de universaliteit van die periode. Stella is – zoals iedereen op 11-jarige leeftijd – kwetsbaar en naïef, op zoek naar vriendschap en liefde in een wereld die opeens veel groter is dan ze zelf altijd voor mogelijk had gehouden.