De smaak van vernietiging

De Japanse regisseur Shohei Imamura zei ooit dat hij gefascineerd was door de lagere regionen van het menselijke lichaam in relatie tot de onderlaag van de samenleving. Hij zag film als een doortastend middel om de duistere facetten van de realiteit weer te geven. Zo ook in Vengeance is Mine. Deze cult-film is een indringend portret van een seriemoordenaar en de schijnheilige samenleving die hem gemaakt heeft tot wat hij is geworden.

De ambigue fascinatie die je als kijker voor Enokizu opbouwt is deels het resultaat van Ken Ogata’s spel. In het westen werd hij bekend door zijn sterke vertolking van de schrijver Yukio Mishima in Paul Schraders Mishima: A Life in Four Chapters (1985). In Vengeance is Mine speelt hij een man die wordt gedreven door intense haat en gevoelens van superioriteit. Hij is een klassiek voorbeeld van een sociopaat die walgt van de samenleving waarin hij leeft. Dat je toch sympathie krijgt voor Enokizu komt vooral door de huichelachtigheid van de mensen om hem heen. Als Enokizu door het moderne Japan doolt, merkt hij dat corruptie en cynisme de onderliggende basis van een schijnbaar normale samenleving vormen. Op bepaalde momenten is Enokizu erg menselijk en kwetsbaar, maar als zijn woede de overmacht heeft is hij een onbedwingbare moordenaar die zonder enig motief doodt.

Gedetailleerd portret

Vengeance is Mine is een krachtige film, maar ook onevenwichtig. De film is met 140 minuten vrij lang en Imamura volgt te veel personages die niet altijd even relevant zijn voor het verhaal. Daarnaast is er ook nog een gedateerde soundtrack die doet denken aan de muziek van een Amerikaanse politieserie uit de jaren zeventig. Ondanks deze manco’s is Vengeance is Mine een gedetailleerd portret van een verward man en de maatschappij waar hij uit voortkomt.

Deze editie is voorzien van een boekje met een essay, maar bevat afgezien van een trailer geen extra’s.