Marathon voor alcoholist

En na 90 seconden is er een gevoel van verbazing. In die eerste scène loopt Bobby Long op een slipper en een schoen langs de straten. Hij wandelt en wankelt van de kroeg naar zijn huis. Deze alcoholist blijkt zijn stamkroeg echter aan de andere kant van een grote stad te zoeken en dan het hele teringeind naar huis te wandelen! En hij wankelt ook nog eens langs alle pittoreske plekjes van de stad!

Logica

In de volgende scène zit Purslane Hominy Will (Johansson) vretend in een bank voor de buis. Ze kijkt televisie en eet onbetamelijk veel ongezond eten uit plastic. Haar vriendje komt thuis en vertelt dat hij een paar dagen geleden iets is vergeten. Er is voor haar gebeld met het bericht, dat haar moeder overleden is. En dat is deze jongeman vergeten door te geven. Bij de toeschouwer verandert de verbazing langzaam in een gevoel van teleurstelling. Kijken in de bioscoop naar prachtige acteurs en actrices is mooi en boeiend, maar het verhaal moet wel enig niveau en logica hebben.

Alcoholisten

Purslane hoort dus van de dood van haar moeder en keert voor het eerst sinds jaren terug naar New Orleans. Ze erft de het huis en de inboedel van haar moeder. Ze verwacht het huis leeg aan te treffen, maar komt tot de ontdekking dat het huis wordt bewoond door twee vrienden van haar moeder: Bobby Long is ooit literatuurprofessor geweest en woont samen met zijn protégé Lawson Pines (Gabriel Macht). Long is aan lager wal geraakt, alcoholist en vooral goed in het citeren uit de Amerikaanse literatuur. Pines schrijft aan zijn eerste roman, maar blinkt vooral uit in het beantwoorden van citaten van Long. Deze verlopen mannen, deze twee alcoholisten hebben zich blijvend gevestigd in het vervallen huis van moeder Will. Drijfveren voor de twee zijn alcohol en de povere ambities van Lawson om een roman te schrijven over het leven van Bobby Long. Purslane is onaangenaam getroffen door de aanwezigheid van de mannen. Geen van drieën is echter van plan het veld te ruimen. Naarmate de tijd verstrijkt, lijdt het samen leven tot enkele onthullingen van de persoonlijke geheimen.

Teleurstelling

De bezoeker in de bioscoopstoel kijkt naar een schmierende John Travolta, ziet Scarlett Johansson die telkens ‘Lost In New Orleans’ lijkt en Gabriel Macht die geen woord op papier kan krijgen. Na het aanvankelijke gevoel van genieten van een cast vol talent, is er het gevoel van verbazing en daarna teleurstelling. Mooi geschoten plaatjes, af en toe een goed geacteerde scène in een film, waarbij de drie hoofdrollen uiteindelijk tamelijk inhoudsloos blijken te zijn. De soundtrack is met grote voorsprong het meest memorabele aan deze productie.