De macht van de media

Crónicas begint heftig. Tijdens de begrafenis van drie jonge slachtoffertjes van een seriemoordenaar rijdt bijbelverkoper Vinicio per ongeluk een jongetje dood. Als blijkt dat dit jochie het broertje is van één van de slachtoffertjes, breekt de hel los. Vinicio wordt door een waanzinnige menigte uit de auto gesleurd, in elkaar geslagen, overgoten met benzine en in brand gestoken. Zijn zwangere vrouw gilt de boel bij elkaar, zijn stiefzoontje kijkt machteloos toe en ook de aanwezige politie heeft het nakijken. En ondertussen schreeuwt Bonilla zijn cameraman regieaanwijzingen toe, terwijl deze alles vanaf de eerste rij vastlegt zonder een poot uit te steken.

Het roer om

Vinicio overleeft de lynchpartij en wordt naar de gevangenis gebracht. Hij is uitgeput, gewond en gedwongen zichzelf met uitwerpselen te besmeren om medegevangenen op een afstand te houden. Als kijker vraag je je dan af: waar heeft die arme man het aan verdiend? Op dat moment gooit regisseur Sebastián Cordero echter het roer om: als Bonilla hem komt opzoeken, beweert Vinicio cruciale informatie te hebben over de beruchte kindermoordenaar, het Monster van Babahoyo. En dat wil hij uiteraard alleen prijsgeven als Bonilla hem vrij krijgt.

Wat volgt is een psychologisch spel tussen een egoïstische, arrogante tv-presentator die uit is op een primeur en een onpeilbare man die net zo goed dader als slachtoffer kan zijn. Leguizamo zet een sterke rol neer als Bonilla, een snelle reporter uit Miami die zijn grenzen steeds verder verlegt om achter de waarheid te komen. Dat hij daarbij niet alleen de wet, maar ook morele vraagstukken aan zijn laars lapt, kan hem niet veel schelen. De zoektocht naar het Monster van Babahoyo wordt langzaam maar zeker een obsessie.

Niemand is onschuldig

Crónicas gaat over de macht van de media en de relativiteit van de waarheid. Niet voor niets prijkt de tagline ‘If it’s on tv, it must be the truth’ op de dvd-hoes. Met een enorme onverschilligheid manipuleren de journalisten uit Crónicas de waarheid en daarmee hun publiek. Ze trekken zich niets aan van hun enorme machtspositie, met de verschrikkelijke gevolgen van dien.

Cordero, die ook het script schreef, baseerde zijn scenario op een seriemoordenaar uit Colombia die bijna tweehonderd kinderen ombracht. Na de zeer intense eerste vijftien minuten doet hij het de rest van de film kalmpjes aan. Twee mannen die praten in een cel, zonder een duidelijke good guy/bad guy-verdeling: een kat- en muisspel waarbij het niet duidelijk is wie nou de kat is en wie de muis. Maar eigenlijk is iedereen in de film zowel kat als muis: niemand is onschuldig, behalve de kinderen. Het maakt van Crónicas een spannende psychologische thriller zonder al te veel toeters en bellen; het lugubere, ingetogen en verontrustende einde zal de kijker onbevredigd, maar sprakeloos achterlaten.