The Pledge

Het lijkt een gesloten zaak. Een dood kind wordt nabij een bevroren meertje gevonden. Een zwakzinnige Indiaan bekent de moord, en pleegt vervolgens zelfmoord. Detective Jerry Black (Jack Nicholson) zwoer de moeder van het kind de zaak op te lossen, en nu dat gebeurd is kan hij met een gerust hart met pensioen… of niet?

Sean Penn heeft zich de afgelopen jaren van rebelse acteur tot talentvolle regisseur ontwikkeld. Zijn regie kenmerkt zich door rust en oog voor detail. Dat Nicholson de hoofdrol vervult in deze film maakt de verwachtingen alleen maar hooggespannen. Helaas worden die verwachtingen niet ingelost. De eerste sleutelscène in de film (wanhopige moeder laat Jerry Black met zijn hand op een kruis zweren de zaak op te lossen) is zo ontzettend theatraal dat het bijna de film verpest. Het verhaal is namelijk voor een groot gedeelte van deze scène afhankelijk, en dat doet de film geen goed.

De regie van Penn is net als het acteerwerk van Nicholson nagenoeg perfect. Alles ziet er goed uit, en elke scène ademt een aparte sfeer uit. Het zwakke van The Pledge zit ‘m dan ook niet in de scènes, maar in de film als geheel. Dit is namelijk zo’n film waarvan het eerste half uur wel aardig is, en je gewoon meteen naar de ontknoping wilt. Het anderhalf uur daartussen is bedoeld om de film wat meer diepte te geven, maar is vervelend traag te noemen.

Hoewel er toch een hoop goeds in zit, is The Pledge geen publiekstrekker. Dat maakt de film een vreemde eend in de bijt, en het zal mij behoorlijk verbazen als de film het in de Nederlandse bioscopen goed gaat doen, want daarvoor spreekt hij het doorsnee bios-publiek niet genoeg aan. Voor de fijnproever en fans van Penn en Nicholson valt er echter genoeg te beleven.