American Beauty

We zien in American Beauty de voortzetting van een trend die momenteel populair is in Amerika: het blootleggen van de ware aard van het hedendaagse suburbia, oftewel de keurig nette voorsteden met al die keurig nette huizen waarin allemaal keurig nette gezinnen wonen, right?

Wrong.

Als we films als Happiness, The Ice Storm en American Beauty moeten geloven, zijn juist deze voorsteden de grootste poelen des verderfs van de moderne maatschappij, bevolkt door pedofielen en andere seksueel gefrustreerden.

In American Beauty is Lester Burnham (briljant gespeeld door Kevin Spacey, maar wanneer is Kevin Spacey eigenlijk niet briljant?) de man die op een dag wakker wordt geschud uit zijn al jaren durende slaap die ‘huwelijk’ heet. De reden voor deze omschakeling is Angela Hayes, vriendin van Lesters dochter Jane. Onder invloed van (zijn dromen over) haar gaat hij joggen, blowen en weer naar goeie muziek luisteren; hij neemt ontslag en gaat hamburgers bakken bij een fastfood-restaurant: een baantje met zo weinig mogelijk verantwoordelijkheid.

Maar Lester is niet de enige die verandert tijdens de film: zijn vrouw ontdekt hoe lekker het is “to get nailed by the King” en dochter Jane leert de schoonheid van het leven ontdekken door haar vriendje Ricky Fitts, één van de meest intrigerende filmpersonages die ik de laatste tijd heb gezien: hij heeft altijd een digitale videocamera bij de hand om “schoonheid” vast te leggen. De boodschap van de film is dat deze overal te vinden is: van het onzekere gezicht van je buurmeisje tot een in de wind dwarrelend boterhamzakje.

Dit thema zorgt ervoor dat American Beauty uitsteekt boven de al eerder genoemde films, die vooral de negatieve kant van het leven benadrukten. Het leven is niet alleen hard, gemeen en lelijk; als je ervoor open staat zul je overal schoonheid ontdekken.